چگونه میتوانيم خداوند را طوری عبادت كنيم كه اگر بهشت و جهنّمی هم در كار نبود باز هم دست از عبادت نمیكشيديم؟ (در واقع عبادتمان فقط و فقط براي خود خدا باشد) نشانه‌های چنين عبادتی چيست و چگونه میتوانيم اين عبادت را درست بشناسيم و فريب فضاسازی نفس را نخوريم؟