پژوهش حاضر درجهت حل معضل ناآرامی و اضطراب انسان معاصر، با تکیه بر آرای افلاطون، نشان می‌دهد، ازجمله راه‌های تحقق آرامش نفس، پای‌بندیِ آدمی به فضايل و در رأس آنها خویشتن‌داری است. افلاطون پس از ترسیم منزلت انسان در هستی به عنوان موجودی بهره‌مند از قوه‌ی عاقله و مستقر در شبکه‌ی خویشاوندی مثل، به تحلیل و نقد درک عامیانه‌ی خویشتن‌داری پرداخته و آن را بازاندیشی می‌کند.