مرحوم مقدس اردبیلی در حجره ای تنها زندگی می کرد.
یکی از طلاب مدرسه مایل شد که با مقدس هم حجره باشد و در این باره با شیخ حرف زد ، شیخ قبول نکرد او زیاد اصرار و التماس نمود.
 شیخ فرمود : قبول می کنم با این شرط که هر چه از حال من اطلاع پیدا کنی به کسی نگوئی و اظهار نکنی.
آن مرد قبول کرد. مدتی با هم بودند تا آنکه زمانی رسید که هر دو مبتلا به تنگی معاش شدند به حدی که قوت لایموت هم نداشتند و به کسی هم اظهار نمیکردند، تا آنکه آثار ضعف و ناتوانی از چهره آن مرد نمودار شد در آن حال کسی از کنار آن مرد عبور کرد .