در این مقاله، پس از تبیین نوآوری‌های دکارت در زمینه انسان‌شناسی، در وهله نخست ویژگی‌های شك دكارتی، و تقدم اراده بر اندیشه، یعنی ارادی اندیشیدن، بررسی شده و اثبات می‌شود كه در فلسفه دكارت، اثبات «ایده بداهت» و قضیه «می‌‌اندیشم»، مبتنی بر اراده است. «من» اراده می‌كنم كه شك كنم، فكر كنم، پس هستم. به این ترتیب، اراده به نحو پیشینی در فلسفه او امری پذیرفته‌شده است و این نكته‌ای است كه بیشتر دكارت‌پژوهان به آن كمتر توجه كرده‌اند. در بخش دوم، بعد از تعیین حیطه شك، با طرح بحث اراده و جدایی عقل عملی از عقل نظری، تفكیك حكمت از فلسفه در دكارت بررسی می‌‌شود.