آیت الله العظمى سید محمدرضا گلپایگانى؛ مرد دعا و توسل، و اهل نماز و تهجّد و حلیف شب و انیس خلوت و مونس جلوت بود. به نماز و دعا و قرآن عشق مى‏ ورزید. حال و احوال انس كامل با خداى متعال داشت. نوادر حالات و قضایاى شگفت روحى كه مربوط به عوالم‏ معنویت و روح بوده باشد، در زندگى ایشان فراوان وجود داشت كه برخى از عزیزان به‏ نگارش و جمع‏ آورى آنها اقدام نموده‏ اند و ما را نیاز به بازگویى آنها نیست، فقط مواردى از توسل و دعاى مستجاب آن روحانى متعبّد را كه ناقل آن فرد موثق و قابل ‏احترام، حجة الاسلام والمسلمین میر شاه ولد عالم بزرگوار و امام ‏جماعت محترم شهرستان ملایر بود مى‏ فرمود: