اخلاص در توسل
آیت الله العظمى سید محمدرضا گلپایگانى؛ مرد دعا و توسل، و اهل نماز و تهجّد و حلیف شب و انیس خلوت و مونس جلوت بود. به نماز و دعا و قرآن عشق مى ورزید. حال و احوال انس كامل با خداى متعال داشت. نوادر حالات و قضایاى شگفت روحى كه مربوط به عوالم معنویت و روح بوده باشد، در زندگى ایشان فراوان وجود داشت كه برخى از عزیزان به نگارش و جمع آورى آنها اقدام نموده اند و ما را نیاز به بازگویى آنها نیست، فقط مواردى از توسل و دعاى مستجاب آن روحانى متعبّد را كه ناقل آن فرد موثق و قابل احترام، حجة الاسلام والمسلمین میر شاه ولد عالم بزرگوار و امام جماعت محترم شهرستان ملایر بود مى فرمود:
«در یكى از بیمارستان‌هاى تهران، پنج، شش روز بود كه در بخش «c c u» تحت مراقبت بودم. وضع روحى و جسمى ام در شرایط فوق‌العاده نامناسبى بود كه در شب هفتم در عالم رؤیا دیدم كه حضرت آیت الله گلپایگانى در كنار بسترم سجاده پهن كرده است و با حالت خاصى مشغول نماز و تهجّد مى باشد. تا از خواب بیدار شدم، به خود گفتم من از این وضعیت وخیم، شفا پیدا خواهم كرد. نماز و دعاى ایشان در كنار تختخواب، نشانى از استجابت این دعا است.
اتفاقاً آقاى انصاریان مدیر محترم انتشارات انصاریان قم به عیادت اینجانب آمده بود. من خوابى را كه آن شب دیده بودم كوتاه و فشرده براى ایشان تعریف نمودم. ایشان در بازگشت به قم این خواب را به آقا تعریف كرده بود. آقا مكثى نموده و از آقاى انصاریان پرسیده بودند: «آن رؤیا در چه شبى بوده است؟» پاسخ دادند در فلان شب. آقا فرمودند: «من در آن شب، افرادى را در نماز شب یاد كردم و نام بردم، یكى هم آقاى میر شاه ولد بود... .»
منبع:
کتاب فقهای نامدار شیعه، عبدالرحیم عقیقی بخشایشی