مرحوم بافقی به قدری به وجود حضرت بقیة الله عجل الله تعالی وفرجه الشریف محبت و ارادت میورزید که همواره ذکر و یاد حضرت را در قلب و بر زبان داشت و در همه ی امور، توسل به حضرت را کافی و تمام می دانست. تا آنجا که در هیچ مجلسی نمی شد که برای فرج آن حضرت، دعا نکند.