روزی عبدالله‌بن یحیى بر امیرالمؤمنین (علیه السلام) وارد شد، صندلى (كرسى) در برابر آن حضرت بود، حضرت امر فرمود كه بر آن كرسى بنشیند. عبدالله نشست، لحظه‌ای نگذشت كه چیزى بر سرش افتاد و سرش ‍ شكست و خون جارى گشت.