محسن ملاکاظمى ‌‌‌

«إِنَّ الَّذِینَ قَالُواْ رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ اسْتَقَمُواْ تَتَنزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلَئکَهُ أَلَّا تخَافُواْ وَ لَا تحْزَنُواْ وَ أَبْشِرُواْ بِالجَنَّهِ الَّتىِ کُنتُمْ تُوعَدُونَ نحْنُ أَوْلِیَاؤُکُمْ فىِ الْحَیَوهِ الدُّنْیَا وَ فىِ الاْخِرَهِ وَ لَکُمْ فِیهَا مَا تَشْتَهِى أَنفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فِیهَا مَا تَدَّعُونَ ‌‌‌...»

به آنان که گفتند: پروردگار ما الله است و پایدارى ورزیدند، فرشتگان فرود مى آیند که مترسید و غمگین مباشید، شما را به بهشتى که به شما وعده داده شده بشارت است.

ما در دنیا دوستدار شما بودیم و نیز در آخرت دوستدار شماییم. در بهشت هر چه دلتان بخواهد و هر چه طلب کنید برایتان فراهم است. (فصلت، آیه ۳۰ و ۳۱)

پایدارى و ثبات قدم ‌‌‌^[۱]

یکى از موضوعاتى که براى تهذیب اخلاق بسیار ضرورى مى ‌‌‌‌نماید، ثبات قدم و پایدارى در مسیر تهذیب است که ایات قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم السلام و به پیروى از آن ‌‌‌ها، بزرگان و علما^[۲] نیز بر این موضوع پافشارى دارند. از جمله کلیدواژه ‌‌‌‌هاى این بحث در قرآن و روایات، واژه «استقامت ‌‌‌^[۳]» و «ثبات قدم ‌‌‌^[۴]» مى باشد.

ممکن است به عللى براى انسان، جذب‌ه ‌‌‌اى حاصل شود و ناگهان مسیر نادرست خود را تغییر دهد یا فکرى او را به حق راهنمایى کند و او تصمیم بگیرد راه درست را بپیماید؛ ولى در این تصمیم، ثابت نباشد و علل و عواملى او را در این تصمیم سست کند؛ بنابراین صرف ایمان ابتدایى براى سلوک، کافى نیست و سالک باید به مرحله ثبات در ایمان و [عمل ‌‌‌] برسد؛ از این رو خداوند در قرآن کریم، یکى از اوصاف برجسته سالکان کوى حق را ثبات قدم مى ‌‌‌‌داند.^[۵]