دی ۱۶, ۱۳۹۴

سید مصطفى حسینى ‌‌‌‌‌‌‌

اشاره: یکى از نام ‌‌‌‌‌‌‌هاى زیباى خداوند، «صمد» است. این نام مبارک، ستاره ‌‌‌‌‌‌‌اى یگانه است که در آسمان قرآن مى ‌‌‌‌‌‌‌درخشد و بیش از یک بار در قرآن کریم نیامده است. یهودیان، نسب خداوند را از رسول خدا صلى الله علیه و آله پرسیدند، و حضرتش تا سه روز پاسخى به آنان نداد. پس از آن، سوره توحید نازل شد که ذات مقدّس خداوند را به نام ‌‌‌‌‌‌‌هاى «احد» و «صمد» «لم یلد» و «لم یولد» و «لم یکن له کفواً احد» ستود.

نَسَبُ الله قل هو اللهُ ‌‌‌‌‌‌‌                                                 فانظروا فیه تعرفوا ما هوُ

أحدى الذمهٌ صمدٌ                                                   لیس یدرى ما هو الّا هُو

در این نوشتار، به بررسى این اسم الهى مى ‌‌‌‌‌‌‌پردازیم.

معناى لغوى صمد

صمد در لغت از «صمد، یصمد» به معناى «قصد، یقصد» یعنى قصد وآهنگ و توجه به سوى کسى یا چیزى است.^{[۱] در زیارت سلطان سریر ارتضا حضرت امام رضا علیه ‌‌‌‌‌‌‌السلام آمده است:}

الّلهم الیک صمدت من أرضى و قطعت البلاد رجاء رحمتک؛ بارالها! از شهر و دیارم قصد و آهنگ تو کردم [زیرا حضرت امام رضا علیه ‌‌‌‌‌‌‌السلام وجه الله است ‌‌‌‌‌‌‌] و به امید رحمتت شهرها را پیمودم.

صمد، سید و آقایى است که سیادت و شرافت، به او منتهى مى ‌‌‌‌‌‌‌شود و برتر از او کسى نیست و همه از او اطاعت کنند و در تمام نیازها و امور ومشکلات، قصد و آهنگ او کنند و به او توجه نمایند.

 

متن کامل این مقاله را از لینک زیر دریافت نمایید: