در دهه عاشورای یکی از سال ها، واعظی بالای منبر به استاندار خراسان حمله کرد. تا این که در جلسه ای خصوصی، ملا عباس مؤدبانه از آن واعظ پرسید: شما چرا در بالای منبر از اشخاص، با ذکر نامشان، به بدی یاد می کنید؟

او در پاسخ گفت: برای نهی از منکر. ملا عباس گفت: در کجا این دستور داده شده که بالای منبر، کسی را به نام بد بگویید آن هم نسبت به امری که صحّت آن ثابت نشده است؟! اگر به فرض آن شخص مرتکب گناهی هم شده باشد همین که در بالای منبر آبرویش برود، در مقام لجاجت و ستیز بر می آید. کسی که حاکم جایی می شود، اشخاص مختلف از او توقع هایی دارند؛ هر گاه به منافع آنها زیانی برسد یا توقع آنان برآورده نشود، ممکن است به او نسبت های ناروایی بدهند و از طریق امثال شما و از این راه(منبر)، از او انتقام بکشند. البته چه بسا آن حاکم و مسوول هم آدم خوبی نباشد و گناهانی داشته باشد؛اما این افراد شاکی هم معلوم نیست که عادل و راستگو باشند. آن واعظ گفت: آخر همه می گویند. مرحوم حاج آخوند گفت: مگر آنچه همه می گویند، صحیح و حجت است؟ ممکن است یک نفر چیزی به دروغ بگوید و در دهان مردم اندازد و آنها هم مطلب بی اساس را بازگو کنند. بنابراین، هرگاه خودتان چیزی را دیدید یا دو شاهد عادل نزد شما گواهی دادند، در آن صورت قبول کنید آنگاه فاعل منکر را در خلوت نصیحت کنید و اگر نپذیرفت، بر اساس شرایط [دینی و اجتماعی] از آن منکر جلوگیری کنید.

منبع: ماهنامه خیمه- ویژه نامه اخلاق.