تبار آیت الله سید ابو الحسن اصفهانی (ره)
فقیه بزرگوار و مرجع عالیقدر عصر خویش، آیت الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی اعلی الله مقامه الشریف از فقها و مراجع بزرگ عصر اخیر است كه در كیاست و درایت و حسن اداره حوزه‌های علمیه شهرت بسزا و نام پرآوازه‌ای دارند.
زادگاه و نسب
سید ابوالحسن اصفهانی در روستای مَدیسه از توابع لنجان اصفهان زاده شد؛ اجداد او از سادات موسوی بهبهان بوده‌اند که نسب آنها به موسی بن ابراهیم بن امام موسی کاظم (ع) می‌رسد. [۱]
پدرش سید محمد که متولد کربلا [۲] و مدفون در خوانسار [۳] است، ساکن مدیسه لنجان بوده است.
جدّ او سید عبدالحمید -زاده بهبهان و مدفون در اصفهان- از عالمان دینی و از شاگردان صاحب جواهر و شیخ موسی کاشف الغطا بوده، و علاوه بر تألیف و گردآوری تقریرات فقهی استادش شیخ موسی، شرحی نیز بر شرایع الاسلام محقق حلی نوشته است. [۴]
حوزه درس آیت الله آخوند خراسانی او را به خود جذب نمود و در حوزه درس او بود كه به درجه عالیه اجتهاد نائل آمد پس از رحلت آیت الله آخوند خراسانی در سال 1329، مرجعیت عامه با آیت الله میرزا محمدتقی شیرازی بود. او احتیاطات خود را به ایشان ارجاع داده بود پس از درگذشت او در سال 1338، آیت الله نائینی و آیت الله اصفهانی، هر دو به عنوان مرجع تقلید معروف و مشهور گردیدند، تا این كه آیت الله نائینی در سال 1355 هم سال با فوت آیت الله حاج شیخ عبدالكریم حائری درگذشتند.
مرجعیت به صورت تمام به آیت الله اصفهانی در نجف و اغلب بلاد شیعه، محرز و مسجل گردید ایشان رساله‌ای نگاشتند كه نام آن وسیله النجاه می‌باشد كه ترجمه فارسی آن صراط النجاه و ترجمه اردوئی آن طریق النجاه می‌باشد كه به علت جامعیت آن مورد تحشیه حضرت امام خمینی و برخی دیگر از فقهای معاصر قرار گرفته است.
وجیزه در زندگانی آیةالله اصفهانی، ص۱۲-۱۳
اعیان الشیعة، ج۲، ص۳۳۲
وجیزه در زندگانی آیةالله اصفهانی، ص۱۳-۱۴
الذریعه، ج۱۳، ص۳۲۵؛ تذکرة القبور یا دانشمندان و بزرگان اصفهان، ص۳۸