آقای قدس می گوید:« آقای بهجت می فرمود: یکی از علمای بزرگ نجف هنگام سحر و وقت نماز شب پسر نوجوانش را صدا زد و گفت: برخیز و چند رکعت نماز شب بخوان. پسر پاسخ داد: چشم. آقا مشغول نماز شد و چند رکعت نماز خواند. ولی آقازاده برنخاست. باز آقا او را صدا زد باز پسر گفت: چشم.

آقا مشغول نماز شد ولی دید فرزندش از رختخواب برنمی خیزد، برای بار سوم او را صدا زد. پسر گفت: حاج آقا، من دارم فکر می کنم، همان فکری که درباره آن در روایت یک ساعت تفکر بهتر از یک سال عبادت است.»

آقا فرمود: آن فکری از عبادت یک یا شصت سال بهتر است که انسان را به خواندن نماز شب وادارد، نه اینکه انسان وقت نماز شب دراز بکشد و فکر بکند و به این بهانه از خواندن آن شانه خالی کند»

منبع: ویژه نامه اخلاق- ماهنامه خیمه