توسّل
توسّل
در سيره اهل معرفت، توسل و زيارت ائمه(عليهم السلام) از اسباب تامّى است كه هيچگاه آن را ترك نمى كنند، مستقيم يا غير مستقيم هركس در درجات خود فقير است و احتياج به غنى دارد، چه حوائج شخصى باشد يا نوعى، امور مادى باشد يا معنوى.
در نتيجه خلفاى الهى كه قدرت تامّه و كامل دارند، مى توانند متوسلين و زائرين را رهنمود و دستگيرى و خواسته آنها را برآورده كنند، مخصوصاً كسانى كه از دوستان آنان باشند.
اما توسّل به ساحت مقدّس امام زمان (عليه السلام) در اين مورد زيارت آل ياسين را سفارش مى فرمودند: السَّلامُ عليكَ يا داعِىَ اللَّه و ربّانِىَّ آياتِهِ... كه در كتاب مفاتيح الجنان مى باشد، به اضافه 110 مرتبه المُستَغاثُ بِكَ يَابنَ الحَسَن. گاه 786 مرتبه را هم براى اين ذكر مى فرمودند و سفارش مى كردند كه براى اتّصال و تشرّف خدمت حضرت بقيةاللَّه (عليه السلام) خوب است به شرط آنكه شرايط لازم همراه باشد.
ديگر استغاث هاى است به امام زمان (عليه السلام) كه در رقعه و نام هاى مى نويسند و بعد آن را با گل يا چيز ديگر مى پيچند و در نهر آب يا چاه عميقى مى اندازند و در وقت انداختن، يكى از نوّاب اربعه امام زمان را صدا مى كنند كه حاجت او را خدمت امام برساند تا حضرتش اجابت كند.
كه فرموده بودند، اين رقعه را نوشتم به شخصى دادم از جانب من با همان كيفيت درون نهر بيندازد.
بِسم اللَّه الرّحمن الرّحيم، كَتَبتُ يا مَولاىَ صَلَواتُ اللَّه عليكَ مُستغيثاً، و شَكَوتُ ما نَزَلَ بى مُستَجيراً بِاللَّهِ عَزَّوجَلَّ ثُمَّ بِكَ مِن أمر قَد دَهَمَنى وَ اَشغَلَ قَلبى، وَ اَطالَ فِكرى، و سَلَبَنى بَعضُ لُبّى و غَيَّرَ خَطيرَ نِعمَةِ اللَّهِ عِندى، اَسلَمَنى عِندَ تَخَيُّلِ وُرُدِهِ الخَيلُ، و تَبَرَّءَ مِنّى عِندَ تَرائى اقبالِهِ اِلَى الحَميمِ، وَ عَجَزَت عَن دِفاعِهِ حيلَتى، و خانَنى فى تَحَمُّلِهِ صَبرى، وَ قُوَّتى، فَلَجَأتُ فيهِ اِلَيكَ، و تَوَكَّلتُ فِى المَسئَلَةِ لِلّهِ جَلَّ ثَناؤُهُ عَلَيهِ و عَلَيكَ، فى دِفاعِهِ عَنّى، عِلماً بِمَكانِكَ مِنَ اللَّهِ رَبِّ العالَمينَ وَلِىَ التَّدبير، و مالِكَ الأُمُور، واثِقاً بِكَ فِى المُسارِعَةِ فَى الشَّفاعَةِ الَيهِ جَلَّ ثَناؤُهُ فى أمرى مُتَيَقِّناً لِاِجابَتِهِ تَبارَكَ و تَعالى ايّاكَ بِاِعطاءِ سُؤلى وَ اَنتَ يا مَولاىَ جَدير بِتَحقيقِ ظَنّى و تَصديقِ اَمَلى فيكَ فى اَمرِ كَذا وَ كَذا فيما لا طاقَةَ لى بِحَملِهِ، وَ لا صَبرَلى عَلَيهِ، وَ ان كُنتُ مُستَحُقّاً لَهُ وَ لَاَضعافِهِ بِقَبيحِ اَفعالى وَ تَفريطى فِى الواجِباتِ الَّتى لِلّهِ عَزَّوَجَلَّ، فَأَغِثنى يا مَولاىَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيكَ عِندَ اللَّهفِ وَ قَدَّمِ المَسئَلَةَ لِلّهِ عَزَّوَجَلَّ فى أمرى قَبلَ حُلُولِ التَّلَفِ وَ شِماتَةِ الأعداءِ، فَبِكَ بُسِطَتِ النِّعمَةُ عَلَىَّ وَاسئَلِ اللَّهَ جَلَّ جَلالُهُ لى نَصراً عَزيزاً وَ فَتحاً قَريباً فيهِ بُلُوغُ الآمالِ وَ خِيرُ المَبادى وَ خَواتيمُ الأعمالِ وَ الأمنُ مِنَ المَخاوِفِ كُلِّها فى كُلِّ حال انَّهُ جَلَّ ثَناؤُهُ لِما يَشاءُ فَعّال وَ هُوَ حَسبى وَ نِعمَ الوَكيل فِى المَبدَأ وَ المَآل.
در كتاب مصباح كفعمى گويد: وقتى اين رقعه را نوشتى با چيز پاك همانند كاغذ و گل آنرا محكم مى كنى و موقع انداختن رقعه يكى از چهار نائب (يعنى عثمان بن سعيد، محمّدبن عثمان يا حسين بن روح و يا علىّ بن محمّد سمرى) را صدا مى زنى و سلام مى كنى و مى گوئى: شهادت مى دهم كه وفات تو در راه خدا بوده و تو نزد خدا زنده اى و اينك به شما خطاب مى كنم كه اين عريضه حاجتم را شما كه امين هستى به امام زمانم برسان.
پس رقعه را در ضريح يكى از ائمه يا در نهر يا چاه آب مى اندازى كه انشاءاللَّه حاجتت برآورده مى شود.
در توسل و استغاثه به حضرت زهراء (عليها السلام) همان نماز استغاثه را امر مى كردند، كه در بحث نماز ذكر مى كنيم.
در توسل به امام حسين (عليه السلام) نوعاً قرآن مى خواندند و به حضرتش هديه مى كردند و مى فرمودند: تأثير به سزايى دارد و بارها تجربه كرده ام.
در توسل به امام رضا (عليه السلام) از بزرگان نقل مى كردند كه خواندن 400 مرتبه آيه نور در حرم شريفش و تقديم به ساحت مقدسش نافع است.
در توسل به حضرت جوادالائمه (عليه السلام) بسيار ديده و شنيده شده كه افراد براى امور مادى مانند خريد خانه، ماشين و رزق و ازدواج و امثال اينها به ايشان عرض مى كردند. مى فرمود: سوره يس بخوانيد و به امام جواد (عليه السلام) تقديم كنيد، حاجت شما را خواهد داد و گاهى امر مى كردند كه صلوات براى حضرتش هديه كنند و آن را در توسل به اين امام كريم مجرّب مى دانستند.
استغاثه به حضرت ابوالفضل (عليه السلام) كه نماز همراه دارد در بحث نماز درج مى كنيم.