نویسندگان:  رهبر علی*
 
 * دانشگاه صنعتی اصفهان
 
چکیده: 

چكیده: در میان همه كاربردهای «ذكر» در قرآن كریم، یك قدر مشترك وجود دارد كه در همه آنها ملحوظ است؛ اما یك معنای اضافی در اكثر آنها ضمیمه شده است.
برخی فروعی برای ذكر آورده‌اند كه حتی شامل «تفكر» هم می‌شود.
ذكراله، اتصال به حضرت احدیت است و در جلوه‌های گوناگون، ظهور می‌كند. مطلق بودن «اذكرونی» در قرآن، انواع یادكردهای انسان از خدا را، پوشش می‌دهد. تفسیر پیشوایان معصوم (ع) و دیدگاه برخی مفسران مانند شیخ طوسی، طبری، طبرسی، زمخشری، میبدی، فخررازی،‌ ابوالفتوح رازی، علامه طباطبایی و سیوطی، به همراه تحلیل و ارایه نظر، بخش‌های عمده این مقاله است.
عالی‌ترین «ذكر»، نسیان ذكر است كه در اتصال به خداوند محقق می‌شود. در این نوشتار ذكر زبان، روح، نفس، عقل، سر، قلب و... تفسیر شده است.

منبع: نشریه پژوهش های اخلاقی (انجمن معارف اسلامی) :   تابستان 1385 , دوره  2 , شماره  3 (مسلسل 7) ; از صفحه 85 تا صفحه104 .

http://www.sid.ir/FileServer/JF/68913850704