به سوى افغانستان

شیخ بهلول با کمک مردم از مهلکه و فاجعه ی مسجد گوهرشاد نجات یافت. ایشان با پای پیاده مشهد را به قصد افعانستان ترک کرده و پس از مدتها سفر، مخفیانه وارد این کشور شد و نیروهاى امنیتى ایشان را دستگیر کردند و دولت ایران خواستار استردادش شد، امّا مقامات افغان از انجام این کار سرباز زدند و شیخ به عنوان پناهنده سیاسى پذیرفته شد، امّا مدت سى وپنج سال اقامت وى در افغانستان به اسارت و تبعید گذشت، اسارت و تبعید در زندانهاى مختلف و مناطق گوناگون افغانستان. ایشان در این سالها به چهرهاى شناخته شده تبدیل گشت. علم و عمل این عالم مبارز شیعى همه را تحت تأثیر قرار داده بود و از مردم کوچه و بازار تا مسئولان سیاسى و امنیتى و از شیعیان تا اهل سنت افغانستان، ایشان را می شناختند. وی در سه دهه اقامت خود در عین اسارت و تبعید به تدریس پرداخته و سرپرست کودکان بى سرپرست بود و پرستار مهربانى بود که دستان شفابخشش بیماران بسیارى را از مرگ نجات داد. هنوز ذهن کهنسالان کابل، مزار شریف، هرات، سرحدّات پاکستان و… مملو از خاطرات اوست.

سفر به مصر و عراق

شیخ بهلول پس از سى و یک سال اسارت و تبعید آزاد شد و به دمشق رفت و از آنجا راهى مصر گردید و در دانشگاه الازهر به تدریس علوم دینى پرداخت. در بخش فارسى رادیو قاهره هم فعالیت کرد. پس از آن براى دیدن خواهر و مادرش به نجف مسافرت نمود. پس از چند سال اقامت و فعالیت ـ نوشتن مقالات و سرودن اشعار بر ضد یهود و آمریکا در دولت پهلوى به عربى و فارسى در کنار مرقد پاک و مطهر امیرمؤمنان(علیه السلام) ـ به ایران بازگشت و همان زمان توسط نیروهاى مزدور سلطنتى دستگیر شد، امّا مدتى بعد آزاد گشت.