مرجعیت عامه پس از آخوند خراسانی به سید محمد کاظم یزدی و میرزا محمد تقی شیرازی منتقل شد و آیت الله شیرازی، نخستین مرجعی بود که احتیاطات خود را به اصفهانی ارجاع داد. ^[2]

همچنین نوشته‌اند که آیت الله شیرازی، سید ابوالحسن اصفهانی و نیز شریعت اصفهانی را پس از خود شایسته مقام مرجعیت معرفی کرده بود. ^[3]

پس از وفات آیت الله نائینی و حائری یزدی در ۱۳۵۵ق و آقا ضیاء عراقی در ۱۳۶۱ق، مرجعیت تقلید شیعیان در بخش عمده جهان تشیع در شخص اصفهانی منحصر شد. ^[4] او، تمام استفتائات و نامه‌هایش را خودش جواب می‌داد و درخواست اطرافیان برای استخدام نویسنده را رد کرد. او توجیه رد این درخواست را حفظ آبرو و فاش نشدن نام کسانی که در برخی نامه‌‏ها به او ناسزا می‏‌گفتند می‌‏دانست.^[5]

آیت الله بروجردی، در پاسخ به تعدادی از تجّار تبریز ـ که در زمان حیات سید ابوالحسن اصفهانی ـ از وی درخواست رساله کرده بودند، نوشت: «رساله دادن برای من آسان است، ولی شق عصای (دو دستگی) مسلمین است. فعلاً پرچم اسلام در دست آیت الله اصفهانی است. ایشان، مرجع عموم هستند.»^[6]

1. الشیعة و الرجعة، ج۱، ص۲۷۹
2. الامام السید ابوالحسن، ص۴۶؛ نیز نک: «نجوم امت: آیت الله العظمی سید ابوالحسن موسوی اصفهانی»، ص۹۵-۹۶
3. الشیعة و الرجعة، ج۱، ص۲۷۹
4. اعیان الشیعة، ج۲، ص۳۳۳؛ الشیعة و الرجعة، ج۱، ص۲۷۹
5. حیات جاودانی، ص۵۳ و ۶۰
6. حیات جاودانی، ص ۷۵ و ۷۸

منبع: http://fa.wikishia.net