و لاتَفْتِنِّی بِالنَّظَرِ وَ اَعِزَّنِی وَ لاتَبْتَلِیَنّی بِالکِبْرِ وَ عَبِّدْنی لَکَ وَ لاتٌفْسِدْ عِبادَتی بِالْعُجْبِ وَ أجْرِ لِلنّاسِ عَلَی یَدِیَ الْخَیْرَ وَ لاتَمْحَقْهُ بِالْمَنِّ وَ هَبْ لِی مَعالِیَ الْأخلاقِ وَ اعْصِمْنی مِنَ الْفَخْرِ؛

[خدایا!] مرا به چشم دوختن به آنچه در دست مردم است، مبتلا نکن. و موجبات عزت مرا فراهم نما و به تکبر و خودبزرگ بینی مبتلایم نکن. و مرا بنده [خالص] خودت قرار ده و عبادتم را از خطر خودپسندی دور بدار و آن را به این وسیله فاسد نکن. و خیرات و نیکی ها برای مردم را به دست من جاری کن و آن را با منت گذاری بر مردم از بین مبر. و به من، اخلاق عالی [مکارم اخلاق] عنایت فرما و مرا از فخرفروشی در امان دار.

تفتنّی: از فتنه گرفته شده و بر مبتلا شدن و آزمایش دلالت می کند.¹

أعزّنی: از عزت به معنای شدت و قوت، از غلبه و قهر می باشد.²

تمحقه: از محق به معنای از بین رفتن خیر و برکت چیزی و نقصان آن است.³

واعصمنی: از عصمت به معنای این است که خدای متعال، بنده اش را از گرفتاری در بدی ها و مهالک حفظ نماید.⁴

فخر: به معنای افتخار کردن به صفات خوب خود است که یا در خود گوینده موجود است یا در نیاکانش.⁵