مفهوم «سعادت»، يكى از مفاهيم برجسته اخلاقی در دستگاه فلسفه ی ‏اخلاق خواجه نصیرالدین طوسی است. او همانند بیشتر فلاسفه و حكمای قديم، اخلاق كامل را مبتنی بر ره‌يافتی بيرونی و آفاقی يا همان عقل‌گرايی و تعقل‌ورزی می داند. بر اين اساس عقل تنها راهنمای سعادت انسان است،‌ پس انسان بايد بدون چون‌ و چرا حكم عقل را پيشه خود سازد، به‌ گونه‌ای كه دارنده حكمت عملی بايد نسبت به فضايل و رذايل آگاهی داشته باشد و هر چه را که عقل زشت و ناپسند می داند واگذارد و هرچه را كه عقل نيك می يابد، انجام دهد. او سعادت را همچون ارسطو عين كمال می داند اما برای آن دو مرتبه قائل است، نازل‏ترين آن مربوط به حيات مادى و والا‌ترين آن عمدتاً مربوط به حيات اخروی است كه آن‌را سعادت تام مى‏ نامد. بدين‌ترتيب در انديشه او غالباً در دنيا سعادت تام حاصل ‏نمى‏ شود و برای اثبات اين نگرش از مؤلفه‌های گوناگونی بهره می جويد.