همسر یکی از حکیمان و فیلسوفان و فرزانگان با ایشان جدال می کرد و با بی ادبی فریاد می کشید. زن ناسزا می‌گفت، امّا آن عالم بزرگوار سکوت اختیار کرده بود و زن همزمان با جدال با شوهر به شستن لباس مشغول بود و آن عالم مشغول مطالعه بود. وقتی که زن دید ایشان با آنکه ناسزا می شنود آرام و صبور نشسته و واکنشی نشان نمی دهد، ناگهان خشم زن بالا گرفت و آب های چرکین داخل طشت لباسشوئی را بر سر او ریخت و کتاب و لباس و سر و صورت آن عالم را خیس و کثیف کرد. 
آن حکیم و استاد اخلاق سر از کتاب برداشت و خطاب به زن گفت: تا به حال مثل ابر، رعد و برق می‌کردی اکنون باران باراندی!
--------------------------------------------------------------------------------
درسهایی از تاریخ، ص 341