یکی از دوستانش می گفت: آیت الله دستغیب مقیّد بود نماز را اول وقت بخواند. در یکی از مسافرت های عمره بلیت هواپیما یکسره برای جده فراهم نشد. بلیت هواپیما از تهران به بیروت و از بیروت به جده تهیه شد. در فرودگاه بیروت چند ساعت ما را نگه داشتند و نزدیک های مغرب بود که هواپیما برای پرواز به جده آماده شد. خیلی ناراحت بودند که نماز نخوانده­اند. چند مرتبه خواستند پیاده شوند، گفتند مسافران همه سوارند، الان حرکت می کنیم. بالاخره تأخیر هواپیما به قدری شد که حساب کردیم وقتی به جده می رسیم ممکن است وقت نماز گذشته باشد و نماز قضا شود. ایشان با حالت پریشان و ناراحت گفتند: پیاده شویم هر چند هواپیما برود و ما جا بمانیم، اما در هواپیما بسته بود. با حالت توجه مخصوص و سکوت چند دقیقه ای سر پا ایستاده بودند که هواپیما برای حرکت روشن شد. اما در همان لحظه شعله های آتش از موتور آن بیرون آمد. با عجله هواپیما را خاموش کردند و از مسافران خواستند که هر چه زودتر پیاده شوند. آیت الله دستغیب با خوشحالی پیاده شدند و مرتب می­فرمودند:«نماز، نماز» کارکنان هواپیما می گفتند: حداقل 4 ساعت تأخیر داریم تا هواپیما آماده حرکت شود. در سالن فرودگاه نماز مغرب و عشاء را با توجه خواندند. سلام نماز را که دادند، مأموران گفتند: آقا سوار شوید که نقص هواپیما برطرف شده و می خواهیم حرکت کنیم!»

منبع: ویژه نامه اخلاق- ماهنامه خیمه