از آیت الله وحید بهبهانی (رحمة الله) پرسیدند:

«چگونه به این مقام علمی و عزّت و شرف و مقبولیت رسیده ای؟» آن مرحوم در جواب نوشت: هیچ گاه خود را چیزی نمی دانم و در ردیف علمای موجود به شمار نمی آورم، و آنچه ممکن است مرا به این مقام رسانده باشد، این است که هیچ گاه از تعظیم و بزرگداشت علما و نام آنان را به نیکی بردن خودداری ننمودم، و هیچ وقت اشتغال به تحصیل را تا آنجا که مقدور بود، ترک نکردم و همیشه آن را بر تمام کارها مقدم می داشتم»1

1-وحید بهبهانی، ص 136(به نقل از: سیمای فرزانگان، ص 253)