تأثیر هوای نفس در فتنههای عصر امام علی(علیه السلام)
هدف پژوهش حاضر، تبیین نقش مؤلفه¬های هوای نفس (بغی، عدوان، شهوت و طغیان) ، در فتنه¬های عصر امام علی (علیه السلام) است. عصر امام علی (علیه السلام) شاهد مردماني بود كه بر اساس عقل سليم تصميم نمی گرفتند، بلکه بر اساس امیال و هواهای نفسانی عمل می کردند. تمایلات نفسانی به چهار صورت : «بغی، عدوان، شهوت و طغیان» در ايجاد فتنه های عهد امام علی (علیه السلام) نقش ایفاء نمودند. «بغی» و ظلم های هواپرستانه¬ی اهل جمل، صفين و نهروان، سه فتنه¬ی پىدرپى را پدید آورد. دست های از روی حسادت و گروهی به خاطر هلاكت نزدیکان خويش توسط امام علی (علیه السلام)، در جنگ هاي بدر و احد و... به دشمنی با ایشان پرداختند تا «عدوان»، صورت دیگر هوای نفس نیز در قالب كينه ها بروز پیدا نماید. «تمایلات شهوانی» نیز در شکل گیری فتنه های آن روزگار تأثیر بسزائی داشت، اشتیاق فتنه گران به مال و ثروت که ستون شهوات است، پایه¬ی اساسی فتنه های عصر حضرت بود. از سوی دیگر، نافرمانی از حجت و نماینده¬ی خداوند در میان بندگان مصداق «طغیان» است، که مردم پس از رحلت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) با گستاخى و وقاحت تمام، مرتکب آن گشتند و فتنه ها خلق کردند. روش این تحقیق، توصیفی ـ تحلیلی است. ابزار گردآوری اطلاعات، به صورت کتابخانهای با مراجعه به منابع اصلی و نیز نرمافزارهای موجود در قالب پروندههای علمی به صورت ثبت اطلاعات در فیشهای تحقیقی میباشد.