تبيين سازگاری خودگرايی، ديگرگرايی و خداگرايی در نظام اخلاقی اسلام
سال هشتم، شماره اوّل، پياپی 21، بهار و تابستان 1396
سيدعبدالهادی حسينی / كارشناسی ارشد دين‌شناسی گرايش كلام مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمينی (ره) seyyedhadihoseini@yahoo.com
امير خواص / دانشيار گروه اديان مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمينی (ره) sajed1362@yahoo.com
چکيده
همۀ اديان و مکاتب الهياتی، مدعی راهبری و هدايت انسان به سوی سعادت و کمال هستند. در اين ميان، توجه به گرايش‌ها و اميال فطری يا غريزی انسان از اهميّت ويژه‌ای برخوردار است. خداگرايی، خودگرايی و ديگرگرايی از جملۀ همين گرايش‌ها است. با توجه به اهميّت سعادت انسان، به‌عنوان غايت اصلی او در زندگی و نيز نشان دادن سازگاری و عدم تعارض ميان گرايش‌های مورد بحث، اين مقاله بر آن است تا با روشی توصيفی- تحليلي و با ارائۀ شواهدی از آيات و روايات در فرايند تحقيق، افزون بر تبيين اين سازگاری و حلّ تزاحم ميان اين گرايش‌ها، جامعيت نظام اخلاقی اسلام و معارف عميق اين آيين وحيانی را در مقايسه با ساير مکاتب اخلاقی نشان دهد. نظام اخلاقی اسلام، با تعيين «قرب اختياری به خداوند»، به‌عنوان ملاک ارزش فعل اخلاقی و غايت قصوای اخلاق، ضمن تأکيد بر امکان جمع ميان گرايش‌های ياد شده و با محور قرار دادن خداگرايی و توصيه به انجام هر کاری برای کسب رضايت خداوند، روش جمع معقول و مناسبی ميان آنها ارائه می کند. تبيين چگونگی اين جمع، هدف اصلی اين پژوهش می باشد.
برای دانلود فایل کامل مقاله به لینک زیر مراجعه فرمایید: