هفت آیه اوّل سوره مبارکه حدید : بسم الله الرحمن الرحیم . سبح لله ما فى السموات و الارض - الى قوله سبحانه - و هو علیم بذات الصّدور.

ثقه الاسلام کُلِینى در باب نسبت از ((اصول کافى )) ج 1/ معرب / ص 72 ؛ به اسنادش از عاصم بن حمید روایت کرده است که قَالَ : سُئِلَ عَلِىِّ بنِ الحُسَینِ عَلَیهِ السَّلاَمُ عَنِ التَّوحِید؟ فَقَالَ : اِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ عَلِمَ اَنَّهُ یَکُونُ فِى آخِرِ الزَّمَانِ اَقوَامٌ مُتَعَمِّقُونَ فَأنزَلَ اللهُ تَعَالَى : قُل هُوَ اللهُ اَحَد، وَ الآیَاتٍ مِن سُورَهِ الحَدِید اِلَى قَولِهِ : وَ هُوَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ. فَمَن رَامَ وَرَاءَ ذَلِکَ فَقَد هَلَکَ .
یعنى : چون خداوند مى دانست در آخر الزّمان اقوامى متعمّق خواهد آمد، سوره قل هو الله احد و اوائل سوره حدید را نازل فرمود براى این که عجز عرب بیابانى مانع بود از این که آیه هو الاوّل و الآخر و الظّاهر و الباطن را بفهمد.
امّا مثل آخوند ملاّصدرا معنى این آیه را ادراک مى کند چنان که خود گوید که من پیوسته در این آیات تفکّر مى کردم تا وقتى این حدیث را دیدم از شوق گریه کردم .

تبصره : این تبصره دستورى در مسبّحات ستّه است . این سُوَر مسبّحات ششگانه سُوَرى اند که در ابتداى آنان بعد از تسمیه ، یُسَبِّحُ و سَبَّحَ است که عبارت از سوره حدید و حشر و صف و جمعه و تغابن و اعلى است .
آنچه که باید اینجا درباره مسبّحات ست بگویم در نکته 754 ((هزار و یک نکته )) آورده ام رجوع بفرمایید. خداوند سبحان توفیق یَقظه و مراقبت و حضور و ذکر و دعا و مناجات مرحمت فرماید.
در اینجا شایسته است دستورى بسیار بسیار گران قدر و ارزش مند به رسم بهترین تحفه و عطیه به حضور گوهرشناس قدردان تقدیم بدارم . و آن این که قاضى قضاعى در ((دستور معالم الحکم و مأثور مکارم الشّیم من کلام امیرالمؤمنین على بن ابى طالب علیه الصّلوه و السّلام )) بدین صورت نقل روایت کرده است که :
براء بن عازب گوید: بر امیرالمؤمنین علیه السّلام وارد شدم و آن جناب را به خدا سوگند دادم که مرا به اعظم اسمایى که خداوند رحمن جبرئیل را به ارسال آن مخصوص‍داشت و وى رسول الله صلّى الله علیه و آله و سلّم را و آن حضرت شما را، مخصوص گردان . فرمود: اگر سؤال تو نمى بود من اراده داشتم که آن را تا در لحدم نهاده شوم پوشیده بدارم .
هر گاه خواهى خدا را به اسم اعظم وى بخوانى ، شش آیه اوّل حدید ( بعد از بسم الله الرّحمن الرّحیم تا و هو علیم بذات الصّدور) و آخر حشر از هو الله الّذى لا اله الاّ هو تا آخر سوره را بخوان و پس از آن بگو اى کسى که چنانى با من چنین کن (یعنى حاجت خود را بخواه ) که سوگند به خداوند اگر بر شقى بخوانى سعید مى گردد. براء گفت : قسم به خدا من آن را براى دنیا نمى خوانم . امام علیه السّلام فرمود : همین صواب است ، رسول الله صلّى الله علیه و آله و سلّم مرا هم این چنین وصیّت فرمود جز این که مرا امر کرد که خدا را بدان در کارهاى بزرگ و دشوار روزگار بخوانم.
و بدان که هیچ حاجتى براى انسان شریف تر و عزیزتر از قرب الى الله نیست که لقاء الله است و ((رساله لقاءالله )) ما در وصول بدان زاد راه است .

حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله
برگرفته از پایگاه : azha.ir

http://akhlagh.porsemani.ir/node/1388