نویسنده : احمد دبيری

اخلاق کاربردی که گاهی اخلاق عملی[1] نیز نامیده می‌شود عمدتا در دهه های اخیر از ناحیه متفکرین غربی رایج شده است.[2] تأسیس رشته جدیدى در مطالعات اخلاقى به نام اخلاق کاربردى عمدتا به هدف پاسخ‌گویى به مجموعه مسائل اخلاقى نوپدیدی که عمدتا ناشی از پیشرفتهای علم و فن‌آوری است[3] و مسائل اخلاقی خاص هر یک از عرصه‌هاى اختصاصى زندگى مدرن و حل مؤثر معماها یا همان‌ تعارضات اخلاقى که البته برخى از آنها مانند سقط جنین دیرزمانى دامن‌گیر بشر بوده، صورت گرفته است. البته این رویکرد به اخلاق کاربردى تا حدی در گذشته نیز مورد توجه عالمان اخلاق ‌مسلمان نیز بوده و آنان به عناوینی نظیر اخلاق حکمرانى، اخلاق ‌دانشورى، اخلاق پزشکى و اخلاق محیط زیست توجه داشته‌اند[4]. به بسیاری از موضوعات اخلاق کاربردی در ابواب مختلف کتب اخلاقی عالمان مسلمان پرداخته شده است. در مواردی نیز تالیفات مستقلی در برخی موضوعات انجام گرفته است که از باب نمونه می توان کتاب آداب المتعلمین خواجه نصیر الدین طوسی ( 597- 672) و منیه المرید فی آداب المفید و المستفید نوشته شهید ثانی ( 909-966) در خصوص اخلاق دانشجویی نام برد. ...

متن کامل این مقاله را از لینک زیر دریافت نمایید: