فقیه و مرجع عظمای تقلید و نویسنده آثاری همچون کتاب ارزشمند و گران سنگ وسیلة النجاة (به عربی) و ذخیرة الصالحین (به فارسی). ایشان از شاگردان خاص آخوند خراسانی بوده که پس از وفات آیت الله نائینی و آیت الله حائری یزدی در ۱۳۵۵ق و آقا ضیاء عراقی در ۱۳۶۱ق، مرجعیت تقلید شیعیان در بخش عمده جهان تشیع در شخص ایشان منحصر شد.

وفات

وفات او در روز دوشنبه نهم ذی الحجه 1365 ه.ق، مطابق با سیزدهم آبان 1325 ه.ش، ساعت شش بعدازظهر در كاظمین رخ داد رحلت این عالم ربانی چنان شور و غوغایی در مردم عراق، ایران، پاكستان و هندوستان و تمام بلاد شیعه نشین ایجاد كرد كه تا آن روز بی‌سابقه بود مجالس پرشكوه و پرجمعیت ترحیم او در تهران و شهرستان‌ها رعب و وحشتی عظیم در دل دشمنان اسلام افكند، و در اثر همین امر توطئه تجزیه آذربایجان توسط حزب منفور توده خنثی شد در وفات آن روحانی جلیل القدر گفته شده كه ممات او همانند حیاتش نور و رحمت و خیر و بركت بود.

منقول است از آیت الله العظمی‌ مرعشی نجفی كه وقتی جنازه مطهر آیت الله اصفهانی در صحن مطهر علوی بود، آیت الله شیخ محمدحسین كاشف الغطا خطاب به جنازه، این جمله جاودانی را انشا فرمود: هنیا لك یا ابا الحسن، عشت سعیدا و مت حمیدا قد انسیت الماضین واتعبت الباقین كانك قد ولدت مرتین.

گوارا باد بر تو نزول بر معبود خویش زندگی سعادتمندانه و مرگ و رحلت پسندیده‌ای داشتی زندگی تو آن چنان باشكوه و توام با تدبیر بود كه بزرگان گذشته را به بوته فراموشی سپردی و آیندگان را به تعب افكندی گویا تو دوبار به جهان آمده بودی یك بار تجربه و درایت كسب نموده و بار دیگر آن را بكار بسته بودی.