این مرجع بزرگ در مصرف بیت المال و وجوه شرعی، بسیار محتاط بود و با دقت عمل می کرد و با وجود اینکه خود نیاز بسیار شدیدی به آن پولها داشت؛ اما ذره ای از آن را برای مصارف شخصی به کار نبرد؛ به گونه ای که می گویند: «با وجود وجوه زیادی که به ایشان می رسید، تعهدات مالی شان بسیار سنگین بود و پس از مرگشان نیم میلیون بدهی داشتند.» 
دربارۀ دقت نظر ایشان در بیت المال، «شیخ عبدالنبی عراقی»، از همدرس و بحثهای ایشان، نقل می کند که در عصر زعامت سید ابوالحسن، در مضیقه شدیدی قرار می گیرد و با توجه به سابقۀ بین آنها، به ایشان می رساند که در تنگنای شدید قرار گرفته است و نیاز مبرم به مقداری پول دارد. او هم، مقداری پولِ خرد به او می دهد. آن شخص، به دلیل تاریکی شب و گمان اینکه لیره عراقی است با خوشحالی رهسپار خانه می شود؛ اما در روشنایی متوجه می شود، چند فلس پول کم ارزش است و بسیار ناراحت می شود و نامه بلند بالایی به عنوان شکایت و گله برایشان می نویسد به این مضمون که زندگی خوب، رفاه و آسایش، ریاست و مقام برای تو، و فقر، تنگدستی، گرفتاری، درماندگی و سختی برای من؛ اما چرا این چند فلس (پول کم ارزش) را به من دادی... .
پس از اینکه نامه به دست ایشان می رسد، آیت الله اصفهانی وی را طلب می کند و به او می فرماید: «تمام دارایی من در آن شب، همانی بود که به تو دادم». سپس اضافه می کند: «فلانی! تو دربارۀ من چگونه می اندیشی؟ در همین زمان که مرجعیت بر عهده من است بارها شده است که خود و همسرم برای حمام پول نداشته ایم و غسل واجب خود را نسیه می گذاشتیم. وقتی تو گفتی من پول ندارم، بی پولیهای خودم به خاطرم رسید و با خود گفتم شاید تو هم مثل من برای غسل واجبت پول نداری؛ از اینرو هر چه داشتم به تو دادم و... .»
پس اگر آیت الله اصفهانی می خواست می توانست زندگی مرفهی داشته باشد؛ ولی آن بزرگوار با دقت در مصرف بیت المال و تحمل مشقت بی پولی، آبرو و سربلندی دنیا و آخرت خود را تأمین کرد. 

منبع: مرجعیت در عرصه اجتماع و سیاست، سیدمحمدحسین منظور الاجداد، 1379، ص106، ره یافتگان، م. ع. عطایی اصفهانی، ص 271.