سوال
آثار سوء دنیوی و اخروی فحاشی را از دیدگاه اخلاق نام ببرید؟
پاسخ
بددهنی، هرزه‌گویی و بیان كلمات ركیك و ناسزاگویی، یكی از خصایص زشت افراد فاسد، عاجز، ناتوان و بی‌منطق است.
افراد سفیه و بی‌خرد، در برخورد با مردم چون از منطق و كلام درستی برخوردار نیستند و از دادن جواب صحیح عاجز هستند، بی‌پروا دهان خود را باز می‌كنند و زبان خویش را حركت می‌دهند و با الفاظ ركیك، فحاشی می‌كنند.
بدون شك، اعضاء یك خانواده و افراد یك محله و مردم یك جامعه، از گزند زبان افراد جاهل و نادانی كه با كوچك‌ترین بهانه، خشمگین شده، به دور از شرم و حیا، فحش و دشنام می‌دهند، در آسایش و آرامش نیستند؛ زیرا به سبب كوچك‌ترین برخوردی، مورد هجوم دشنام‌های ایشان، قرار می‌گیرند و اذیت و آزار می‌شوند و به وسیله الفاظ ركیك، حرمت و احترامشان درهم شكسته شده، به حریم شخصیت ایشان تجاوز می‌شود و این یك نوع تجاوز و ستمگری به شخصیت و حقوق افرادی است كه باید عزت، آبرو و امنیت ایشان حفظ گردد.
كسانی كه پرده شرم و حیا را می‌درند و بی‌پروا فحاشی می‌كنند، باید بدانند با داشتن چنین اخلاق و صفت پلیدی، باطن و سیرتشان شیطانی است و سرشت وجودشان ناپاك است كه این چنین به ظاهر با صورت انسانی، و در باطن با سیرتی حیوانی، به مردم پرخاش می‌كنند و فحش می‌دهند. با یك تشبیه می‌توان گفت: فحاشان، انسان‌های خوار و ذلیلی هستند كه بدون دلیل و با كوچكترین بهانه‌ای غضبناك می‌شوند و به وسیله الفاظ ركیك، به نوعی به امنیت و حقوق اعضای خانواده و افراد جامعه، دوست، فامیل، آشنا و غریبه، تجاوز می‌نمایند و متعرض عزت و آبروی دیگران می‌شوند كه سزای شوم چنین افراد پست و فاسدی، ذلت، خواری و بی‌اعتباری در نزد مردم و عذاب و شكنجه سخت در سرای آخرت است.
طبق آیات و روایات، آثار مصیبت‌بار این صفت بد اخلاقی چنین است:
1. بهشت بر بدزبان حرام است:
رسول اكرم (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: «به راستی خداوند، بهشت را حرام فرموده است،    بر هر فحش دهنده بی‌آبرو وكم شرمی كه باك ندارد، چه بگوید و چه به او گفته شود، زیرا به راستی اگر از او بازرسی كنی، یا از زنا است، یا از شركت شیطان. عرض شد: یا رسول الله(صلی الله علیه و آله) در میان مردم، شریك شیطان هم هست؟ فرمود: مگر نخواندی فرمایش خداوند را كه فرمود: «و تو ای شیطان، شریك ایشان باش در دارایی و اولاد»[1]
مجلسی از شیخ بهایی نقل كرده: كه شاید مقصود این است كه، تا مدتی بهشت بر او حرام است، یا مقصود،بهشت مخصوصی است كه از آن محروم است و آماده شده برای مؤمن غیر فحاش.
سماعه می‌گوید: نزد حضرت صادق  ـ علیه السّلام ـ رفتم، و با من آغاز سخن فرمود كه ای سماعه این چه جنجالی بود كه میان تو و شتردارت پدید گشت، مبادا دشنام گو و بدزبان و لعنت فرست باشی. در پاسخ گفتم: به خدا چنین بود، زیرا او به من ستم كرد. فرمود: اگر او به تو ستم كرد، تو بر او سر افتادی و بیشتر ستم كردی. به راستی این كردار، از كردارهای من نیست و من به شیعیانم چنین دستوری نمی‌دهم، از پروردگارت آمرزش جو و بدان باز نگرد.[2]
پیغمبر (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: «كسی كه به مؤمنی، به پاره‌ای از كلمه طعن زند (بدگویی كند)، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می‌فرماید و حال آن كه بوی بهشت از پانصد سال راه یافت می‌شود».[3]
2. بركت از روزی بدزبان می‌رود:
امام صادق (علیه السّلام) می‌فرماید: هر كس به برادر مسلمان خود فحش دهد، خداوند بركت از روزی او برمی‌دارد و او را به حال خودش رها می‌كند و زندگیش را تباه می‌نماید»[4]
قرآن كریم نیز درباره‌فرد بدزبان می‌فرماید:
1. عتّل بعد ذلك زنیم؛ (قلم، 13) علاوه بر این‌ها، كینه‌توز و پرخور و خشن و بدنام است».
2. و قولوا للناس حسنا؛ (بقره، 83) با مردم به خوبی و با زبان خوش سخن بگویید».
خلاصه آن كه فحش از گناهان كبیره است و دارای عذاب الهی است. آدمی اگر از آن توبه ننماید، عذاب می بیند، شیعیان اگر به آن مبتلا باشند و توفیق توبه از آنها سلب شود، بعد از طی كردن عذاب الهی به بهشت داخل می‌شوند.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. آفات زبان، ج 2، محسن غفاری، انتشارات پیام آزادی، 1379 ه.ش.
2. گناهان كبیره، آیت الله دستغیب، ج 2، ص 297، انتشارات اسلامی، 1379 ه.ش.
3. گناهان زبان، محمدعلی صفری، ص 368، چاپ فرهنگ، 1361.

پی نوشت:
1- كلینی، محمد بن یعقوب، اصول كافی، دارالكتاب الاسلامیه، ج 2، ص 323، باب البذاء.
2- كافی، همان، ج 2، ص 326، باب البذاء.
3- محدث نوری، مستدرك الوسائل، كتاب حج، باب 139.
4- اصول كافی، ج 4، ص 17.
http://andisheqom.com/fa/Question/View/10069/%D8%A2%D8%AB%D8%A7%D8%B1-%D...