از آنجا که انسان و تمام موجودات هستی معلول خداوند متعال هستند، او حقیقت است و انسان و همه موجودات در برابر او مجازی و اعتباری اند. علاوه بر این، انسان در زندگی خویش از ابتدا مجبور بوده است تا جهت ادامه آن ابزارهایی را ایجاد و اختراع کند تا بتواند از این طریق هم زندگی اش را توسعه بخشد و هم آنچه در ذهن داشته است به دیگران منتقل کند. از این رو ابتدا با ایجاد زبان، سپس خط و الفاظ گوناگون این مهم را دنبال کرده است. قرآن کریم از زندگی مجازی و دلبستگی انسان به دنیا با عنوان لهو و لعب یاد کرده است. پس از آن با نوشتن خاطرات و تاریخ تلاش کرده است واقعیت های اتفاق را به نسل های بعد منتقل کند و با نوشتن داستان هایی از زندگی خود، تجربیات اکتسابی خویش را برای نسل های بعد به ارث گذاشته است. اندک اندک با شبیه سازی وقایع اتفاق افتاده از طریق تئاتر، فیلم و ... این انتقال را انجام داده است تا اینکه امروزه با ایجاد ارتباطات الکترونیکی تمامی شکل های گوناگون گذشته یکجا در ابزار جدید قرار گرفته است. این ارتباطات که به فضای مجازی شهرت یافته است در واقع ابزاری است نو که می تواند با سرعت بیشتر و بسیار دقیق تر و ارزان تر و در برخی موارد رایگان، آنچه را در عالم ذهن و خارج در دسترس دیگران قرار گیرد. با توجه به گستردگی این ابزار، ارتباطات انسانی و گردش اطلاعات و به همین تناسب امکان فریب و گول زدن و وارونه نشان دادن واقعیت های موجود، بسیار بیشتر از گذشته شده است. بنابراین با شناخت بیشتر فضای مجازی می توان از فرصت های به وجود آمده در راه پیشبرد اهداف عالی انسانی بهره مند شد و از آسیب های آن ممانعت کرد. اما این واقعیت که امکان ندارد زندگی بشر را از عالم مجاز جدا کرد، خود حقیقتی است که از ابتدای آفرینش همراه او بوده و در آینده شکل های جدیدتر آن به وجود خواهد آمد. مهم ترین راهی که برای جلوگیری از آسیب های فضای جدید پیش روی بشر است پناه بردن به تعالیم الهی و اجرای دستورات انبیاء است.

متن کامل این نوشتار را از لینک زیر دریافت نمایید.