اکسیر بندگى؛ نماز حضرت جعفر طیار (علیه الرحمه) فضیلت و آثار(۱)
سید حبیب حسینی رنانی
مقدمه
باتأمل در سیره بزرگان علم و معنویت، عالمان ربانى مانند ملاحسینقلى همدانى ها[۱] و علامه قاضى ها[۲] و بهجت ها (رحمهم الله) درمى یابیم این واصل شدگان به حریم قدس، روزگار خود را به عبادت خداوند گذرانده و نیک دریافته اند که براى عبادت خدا آفریده شده اند[۳] و راه رسیدن به یقین و مدارج عالى معرفت، عبادت خداوند است،[۴] لذا به پیروى از اهل بیت (علیهم السلام) اینان نیز به عبادات و مستحبّات، اهمیّت بسیار مى داده اند. این اسوه هاى بندگى، با وجود آن که عامل نجات را فضل و رحمت خداوند مى دانسته اند، از وظیفه بندگى، غافل نمى شدند.
هر قدر اى دل که توانى بکوش گرچه وصالش نه به کوشش دهند
گویا کلام امیر عارفان و عابدان، امیر مؤمنان (علیه السلام) را به جان دریافته اند که فرمود:
لا تَکُن مِمَّن یَرجو الآخِرَهَ بِغَیرِ العَمَلِ … یُحِبُّ الصّالِحینَ و لا یَعمَلُ عَمَلَهُم، و یُبغِض المُذنِبینَ و هُوَ أحَدُهُم … یُقَصِّرُ إذا عَمِلَ، و یُبالِغُ إذا سَألَ … فهُوَ بِالقَولِ مُدِلٌّ، و مِنَ العَمَلِ مُقِلٌّ؛[۵]
از کسانى مباش که امید سعادت آخرتى دارند؛ اما اهل عمل نیستند …. صالحان را دوست دارند؛ اما اعمال آنان را انجام نمى دهند. از گنه کاران نفرت دارند؛ امّا خود نیز از آنان هستند …. هنگام عمل، کوتاهى مى کنند و هنگام دعا، زیاده خواهى. پس او به گفتار و سخن ناز مى فروشد (و همگان را موعظه مى کند)؛ ولى هنگام عمل، کم کار است.
آرى؛ اینان کسانى هستند که با عبادت خدا و سجود و رکوع پیوسته، قدم به قدم پله هاى رشد را طى کرده و قطره قطره، دریایى از معارف و علوم الهى را در جان خود پدید مى آوردند. نه تحصیل و تدریس،
ایشان را از عبادت خدا باز مى داشت و نه خانواده و فرزندان و مراجعان. مجاهدان روز بودند و سینه گدازان شب. آن چنان لذتى مى چشیدند که حاضر نبودند سحرخیزى یک شب را با سلطنت دنیا عوض کنند.