بحثی پیرامون توکل
دی ۱۶, ۱۳۹۴
حجت الاسلام والمسلمین مهدى احمدپور
مفهومشناسى
در ادبیات اخلاقى اسلام، توکل به معناى انقطاع و سلب اعتماد انسان از اسباب ظاهرى و توجه و اعتماد بر حق تعالى به عنوان مسبب الاسباب در تمام امور زندگى است. [Anchor] [۱] همانطور که یک درخت از سه قسمت ریشه، تنه و برگ و بار تشکیل شده براى توکل نیز مى توان سه ساحت شناختى، نفسانى و رفتارى در نظر گرفت. توکل در نظام شناختى و عقیدتى اسلام مبتنى بر این اعتقاد است که در مجموعه نظام هستى تنها موجود مؤثر مستقل خداوند سبحان است. آنگاه که اعتقاد مزبور در جان انسان نقش مى بندد و فضاى دل را عطر و بوى اتصال به یار و انقطاع از اغیار فرا مى گیرد، توکّل از ساحت علمى به ساحت نفسانى وجود انسان راه پیدا مى کند و زمانى که این اندیشه درونى از ساحل شناخت عقلى و باور قلبى فاصله مى گیرد و در مواجهه با امواج بلند و پرتلاطم زندگى، ظهور و بروز پیدا مى کند توکل در ساحت رفتار نیز جلوه گر مى شود و علامت حصول آن، این است که انسان از کمى و زیادى و بود و نبود اسباب ظاهرى دچار اضطراب و بى قرارى نمى شود و آرامش از کف نمى دهد. توکل به معناى صحیح کلمه از جواهر و درر آموزه هاى اخلاقى اسلام است که نقشى بى بدیل در آفرینش شخصیت اخلاقى مسلمان حقیقى بر عهده دارد. ....
متن کامل این مقاله را از لینک زیر دریافت نمایید:
| پیوست | اندازه |
|---|---|
 دانلود مقاله 21.5 کیلوبیت [0 بار دانلود] | 20.97 کیلوبایت |