بزرگان و ارتباط با امام زمان (عج) -4
سیره حضرت آیت الله قاضی(ره):
آقا سیّد هاشم حدّاد نقل می کرد: آیت الله قاضی در گفتار و در قیام و قعودش، كلمه «یا صاحب الزمان» را بسیار بر زبان جاری میكردند. فردی از ایشان پرسید: آیا شما خدمت حضرت ولیّ عصر -ارواحنافداه- مشرّف شده اید؟
فرمودند: كور است هر چشمی كه صبح از خواب بیدار شود و در اوّلین نظر نگاهش به امام زمان(عجل) نیفتد.»[1]
آداب و عادت ایشان در تربیت شاگردان بر این بوده كه در ابتدا احادیث مربوط به غیبت و ظهور ولی عصر (عجل) را برای آنها تدریس می کردند.[2]
مرحوم علامه طباطبائی نقل كرده اند كه: مرحوم قاضی میگفت، در روایت است؛ وقتی حضرت قائم(عجل) ظهور میكنند و یاران ایشان گِرد ایشان جمع می شوند، حضرت به آنها مطلبی می فرمایند كه همه در سرتاسر عالم متفرّق می شوند و چون دارای طّی الارض هستند همه جا را تفحص كرده، در می یابند كه غیر از ایشان كسی دارای ولایت مطلقه الهیه نیست، به مكّه بر می گردند و با ایشان بیعت می كنند. آنگاه ایشان گفت: آن كلمه ای را كه حضرت به یاران خویش می فرمایند و متفرق می شوند را من میدانم كه چیست.» و این سخن بلندی است كه مرحوم قاضی (ره) فرموده است.[3]
توسّل به حضرت مهدی (عجل) جهت شهریه طلاب: بارها پیش آمده، كه وجوهات به جهت شهریه طلاب به دست مراجع نرسیده و متولیان این امر با توسّل به محضر ولی عصر (عجل) به طور معجزه آسا، پول مورد نیاز را دریافت كرده اند. از جمله اینكه زمانی چند ماه شهریه طلاب نمیرسد و پولی در اختیار حاج شیخ عبدالكریم حائری (ره) نبوده و متوسّل به ولی عصر (عجل) شدند بعد از ظهری، آقای گلپایگانی در خواب می شنوند كه منادی ندا می كند: به آشیخ عبدالكریم بگویند كه از گریه های امام زمان (عجل) وجوه متوجه قم شد. بعد كه به حاج شیخ می گویند، ایشان می فرماید: یك نفر آمده و تقبّل كرده هرماه شهریه طلاب را بدهد.[4] در قضیه دیگر حضرت آیت الله گلپایگانی فرموده بودند: در زمان حاج شیخ عبدالكریم ، طلبه ها از مقسّم شهریه ایشان آشیخ محمّد تقی بافقی درخواست عبای زمستانی كردند. ایشان با حاج شیخ عبدالکریم در میان گذارد، حاج شیخ می فرماید: از كجا بیاورم. بالاخره آقای بافقی می گوید من به جمكران می روم و از امام زمان میگیرم. شب جمعه ای به جمكران رفته متوسّل به حضرت میشوند و فردا خدمت حاج شیخ آمده میگوید: آقا وعده دادند چهارصد عبا به تعداد طلاب مرحمت نمایند و روز شنبه یكی از تجاّر چهارصد عبا میآورد و بین طلاب تقسیم میگردد.[5]
حضرت آیت الله العظمی بهاءالدینی (ره):
حجةالاسلام حیدری كاشانی در كتاب سیری در آفاق اینگونه نقل كرده اند: «آنچه خود از دو لب مبارك حضرت آیت الله بهاءالدینی(ره) شنیدم، این بود كه فرمودند: مدّت شصت سال بود كه ما آرزوی زیارت حضرت را داشتیم. یك روز در حال نقاهت و كسالت در این اطاق خوابیده بودم. یك مرتبه آقا از در اطاق دیگر وارد شد. سلام محكمی به من كرد آنچنان سلامی كه در مدت شصت سال زندگی ام كسی چنین سلامی به من نكرده بود و آن قدر گیج شدم كه نفهمیدم جواب سلام را داده ام یا نه. آقا تبسّمی كرده و احوالپرسی فرمودند و از آن در خارج شد.»[6]
یكی دیگر از شاگردان ایشان می گوید: «مدّتی بود آقا در قنوت نمازها تغییر رویه داده و به جای دعاهای مرسوم، دعای فرج حضرت ولی عصر (عجل) «اللّهم كن لولیّك الحجة بن الحسن(عجل)...» را می خواندند . وقتی در فرصت مناسبی علت را از ایشان جویا شدیم، فرمودند: «حضرت پیغام دادند در قنوت به من دعا كنید.» [7]
منابع:
[1] . اسوة عارفان: (گفته ها و ناگفته ها دربارة مرحوم قاضی(ره)) ص109 ـ صادق حسن زاده، محمودطیار مراغی
[2] . همان ص172
[3] . مهر تابان ـ ص226 ـ علامه سید حسین حسینی طهرانی – انتشارات باقرالعلوم / اول / دورة علوم و معارف اسلام (بی تا)
[4] . شیفتگان حضرت مهدی (عجل) ج1 ـ ص125
[5] . همان ص223
[6] . سیری در آفاق ـ (زندگینامة حضرت آیة الله العظمی بهاالدینی (ره)) ـ ص375ـ حسین حیدری كاشانی
[7] .حاج آقا رضا بهاء الدینی، آیت بصیرت / ص107 ، سید حسن شفیعی، چاپ قدس، اول / 1375