تغافل؛ شيوه مغفول در تربيت
سال هشتم، شماره اول، پیاپی 21، بهار و تابستان 1396
فاطمه‌السادات موسوی/ دانشجوی دکتری برنامه‌ریزی درسی، دانشگاه اصفهان sabamosavi@ymail.com
سیدابراهیم جعفری / استاد گروه علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان sebrahimjafari@yahoo.com
چکیده
تغافل، یکى از روش‌هاى قابل توجه در تربیت و یکى از اصول مهم زندگى آرام و خالى از دغدغه است که در عرصه‌های گوناگون حیات بشری از اهمیت بالایى برخوردار می‌باشد. چشمپوشی از اشتباه دیگران، رفتاری آگاهانه برای حفظ شخصیت فرد خطاکار و متوجه ساختن او به کار نادرست خویش است. هدف این پژوهش، مفهوم‌شناسی تغافل، تبیین انواع و آثار تربیتی آن می‌باشد. بدین‌منظور، این نوشتار با رویکرد توصیفی – تحلیلی به مطالعه و بررسی آیات قرآن کریم، روایات، و آثار مرتبط و استنباط از آنها پرداخته است. یافته‌ها حاکی از این است که تغافل با هدف اصلاح رفتار به کار می‌رود. اگر خطا ناچیز باشد و متربی بر خطا اصرار نورزد و عزت نفس وی حفظ گردد. آثار تربیتی ارزشمندی مانند تداوم ارتباط با مربی، حفظ کرامت متربی، زمینه‌سازی اصلاح رفتار متربی، اعتبار مربی و آرامش خاطر مربی را در پی خواهد داشت.
جهت دریافت فایل کامل مقاله به لینک زیر مراجعه نمایید: