سلام و عرض ادب خدمت شما ، آيا بالارفتن سن در اخلاق و رفتار و نگرش و روحيه انسان تأثيری دارد؟ من هميشه نسبت به ديگران و مردم هيچ احساس بدی نداشتم حتی وقتی بی دليل به من بدی میكردند با اينكه ناراحت میشدم ولی بازهم هيچ نفرت و حس بدی نسبت بهشون نداشتم و حتی درفكر تلافی كردن هم نبودم و فراموش میكردم، در كل ديدم نسبت به همه طوری بود كه میگفتم چون خدا همه بنده هاشو دوست داره پس من هم نبايد ازشون بدم بياد و نيّت بدی داشته باشم و اگر بدی هم میكردن من شكايت از اونها رو پيش خدا میگفتم، در كل آرامش بيشتری داشتم ارتباطم با خدا خيلی خوب بود، ولی الان مدتی هست كه هر سال كه میگذره من ديگه آرامش ندارم، ارتباطم با خدا خيلی كم شده، مدام احساس سردرگمی و خستگی دارم، ديدم نسبت به ديگران تغيير كرده، گاهی اوقات میترسم كه نكنه من هم آدم بدی بشم، اراده‌ام در عبادت خيلی كم شده خودم اين وضعيت رو دوست ندارم‌، هرچه سعی میكنم دوباره به خدا نزديك بشم سستی و خستگیام نمیگذاره. آيا راه‌كاری هست كه اين سستی و ضعف در اراده‌ام در عبادت كردن از بين بره؟