نویسندگان:  عليزاده مهدی , تيموری فريدنی علی اكبر
 
 * پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی
 
چکیده: 

خودفريبی پديده ای شايع است که هرکس آن را در حيات خود تجربه می کند، با اين حال تبيين چيستی و عوامل شکل گيری آن چندان ساده نيست. در خودفريبی شخص به عملی اقدام می کند که باعث ايجاد باور و شناخت خطا برای او می شود. اين تعريف اجمالی بسياری را قانع نکرده و آنان را برآن داشته است تا با نظر به مفهوم فريب، خودفريبی را تعريف کنند. مشابه سازی اين دو پديده به تناقض و چاره انديشی برای برون رفت از آن منجر شده است.
در تراث اسلامی اگرچه واژه خودفريبی به کار نرفته، امّا به نيکی به زمينه های رخ دادن اين پديده ذيل بحث غرور اشاره شده است. از منظر اسلامی می توان ده عامل را برای خودفريبی برشمرد که با التفات به آن ها از خودفريبی پرهيز کرد.
اين مقاله که از شيوه توصيفی تحليلی بهره می برد، نخست نگاه گذرايی به تعريف و ماهيت خودفريبی می کند، سپس عوامل روان شناختی معرفتی شکل گيری آن را از منظر اسلامی، به ويژه با تکيه بر انديشه آيت الله جوادی آملی بررسی می کند. درنهايت به بررسی اخلاقی اين پديده خواهد پرداخت.

متن کامل این نوشتار را از لینک زیر دریافت نمایید.

منبع : http://www.sid.ir/FileServer/JF/4025413961202