نویسندگان:  زاهدی لادن ناز*
 
 * فرهنگستان علوم پزشكی ايران
 
چکیده: 

پيش از پيدايش دانش جديد تحت نام اخلاق زيستی، علم اخلاق به مدت بيش از دو هزار سال از زمان بقراط حکيم محور طبابت بوده است. در جهان پيچيده امروز، آموزش اخلاق زيستی در رشته پزشکی امری الزامی می باشد، زيرا: خطي مشی های پزشکی و قانون گذاری جهت حفظ حقوق بيماران همواره در حال تغيير است، عملکرد سيستم های مراقبت بهداشتی با گذشته فرق کرده است و امروزه، طب بالينی تصميم سازی درباره هر موضوع جديد را حائز اهميّت می شمارد. به منظور انجام مراقبت های پزشکی به شيوه اخلاقی و انسانی، لازم است پزشکان جنبه های خاص اخلاق پزشکی را بهتر بياموزند و ياد بگيرند که قاطعانه درباره پيچيدگی های فزآينده جهان پزشکی تفکر کنند. برنامه های آکادميک آموزشی برای دانشجويان، دستياران و آموزشهای مداوم برای پزشکان، بهترين روش نيل به اين هدف می باشد. امروزه، اخلاق زيستی در بسياری از دانشکده های پزشکی جهان تدريس می شود و اين ضرورت وجود دارد که گروهی از مدرسين ورزيده به امر آموزش اخلاق زيستی به پزشکان مبادرت نمايد. بايد مدرسان را تشويق نمود تا به اين مسووليّت مهم اهتمام ورزند و در اين زمينه توصيه های کاربردی به پزشکان ارايه کنند تا موجب ارتقا دانش پزشکی در بالين گردند. آموزش اخلاق زيستی به پزشکان با به کارگيری يک رويکرد بالينی تسهيل می شود. آموزش اين دانش بايد در تمام مراحل آموزش پزشکی شامل کارآموزی، کارورزی، دستياری و آموزش مداوم قرار داده شود. ضروری است فرهنگی در برنامه های آکادميک و واحدهای آموزش بالينی شکل بگيرد که به نکات مورد توجه اخلاقی بيمار و خانواده اش حساس باشد. مدرسان بالينی بايد به شخصيت سازی دانشجويان توجه داشته باشند، زيرا شخصيت برای زندگی اخلاقی موضوعی محوری است.

 
منبع : نشریه اخلاق در علوم و فناوری :   بهار و تابستان 1386 , دوره  2 , شماره  2-1 ; از صفحه 55 تا صفحه 58 .