چكيده

يكی از بنيادی ترين مفاهيم فلسفه اخلاق ارسطو، فضيلت است و شناخت اين مفهوم، راه را برای شناخت و ارزيابی دستگاه اخلاقی او هموار می‎سازد. از سوی ديگر، قديس توماس، بزرگ‌ترين پيرو ارسطو در قرون وسطا نيز ظاهراً با اين مفهوم همچون ارسطو برخورد می‎كند؛ با اين تفاوت كه آن را افزون بر معنای پيشين، معنايی متعالی می‎بخشد. اكنون پرسش اساسی اين است كه فضيلت در نظام اخلاقی ارسطو چه جايگاهی دارد و آيا معنای فضيلت در دستگاه فكری توماس، دقيقاً همان معنای ارسطويی را دارد يا خير؟ پس از دانستن اينكه ارسطو تعريفی انسانی، دنيايی و عقلانی از مفاهيم سعادت و خير و فضيلت ارائه می‎دهد و توماس، با دشواری‎هايی می‎كوشد تا اين مفاهيم را با دستگاه فلسفی – مسيحی خود سازگار كند، در اين نوشتار خواهيم كوشيد تا بدان پرسش ها پاسخ دهيم و همچنين در پايان، كلام هر دو فيلسوف را به اختصار نقد و بررسی كنيم.