سید حبیب حسینی رنانی

مقدمه‏

باتأمل در سیره بزرگان علم و معنویت، عالمان ربانى مانند ملاحسینقلى همدانى‏ ها^[۱] و علامه قاضى‏ ها^[۲] و بهجت‏ ها (رحمهم الله) درمى‏ یابیم این واصل‏ شدگان به حریم قدس، روزگار خود را به عبادت خداوند گذرانده و نیک دریافته‏ اند که براى عبادت خدا آفریده شده‏ اند^[۳] و راه رسیدن به یقین و مدارج عالى معرفت، عبادت خداوند است،^[۴] لذا به پیروى از اهل‏ بیت (علیهم السلام) اینان نیز به عبادات و مستحبّات، اهمیّت بسیار مى ‏داده ‏اند. این اسوه ‏هاى بندگى، با وجود آن که عامل نجات را فضل و رحمت خداوند مى ‏دانسته ‏اند، از وظیفه بندگى، غافل نمى ‏شدند.

                              هر قدر اى دل که توانى بکوش‏          گرچه وصالش نه به کوشش دهند

گویا کلام امیر عارفان و عابدان، امیر مؤمنان (علیه السلام) را به جان دریافته ‏اند که فرمود:

لا تَکُن مِمَّن یَرجو الآخِرَهَ بِغَیرِ العَمَلِ … یُحِبُّ الصّالِحینَ و لا یَعمَلُ عَمَلَهُم، و یُبغِض المُذنِبینَ و هُوَ أحَدُهُم … یُقَصِّرُ إذا عَمِلَ، و یُبالِغُ إذا سَألَ … فهُوَ بِالقَولِ مُدِلٌّ، و مِنَ العَمَلِ مُقِلٌّ؛^[۵]

از کسانى مباش که امید سعادت آخرتى دارند؛ اما اهل عمل نیستند …. صالحان را دوست دارند؛ اما اعمال آنان را انجام نمى‏ دهند. از گنه کاران نفرت دارند؛ امّا خود نیز از آنان هستند …. هنگام عمل، کوتاهى مى‏ کنند و هنگام دعا، زیاده خواهى. پس او به گفتار و سخن ناز مى ‏فروشد (و همگان را موعظه مى‏ کند)؛ ولى هنگام عمل، کم کار است.

آرى؛ اینان کسانى هستند که با عبادت خدا و سجود و رکوع پیوسته، قدم به قدم پله ‏هاى رشد را طى کرده و قطره قطره، دریایى از معارف و علوم الهى را در جان خود پدید مى ‏آوردند. نه تحصیل و تدریس،

ایشان را از عبادت خدا باز مى‏ داشت و نه خانواده و فرزندان و مراجعان. مجاهدان روز بودند و سینه گدازان شب. آن چنان لذتى مى ‏چشیدند که حاضر نبودند سحرخیزى یک شب را با سلطنت دنیا عوض کنند.

 

http://bonyadhad.ir/category/home/mags