بدون این كه كسى او را بشناسد، از نجم آباد به تهران آمده و در یكى از مدارس، از طلبه‌اى ساكن در یكى از حجره ها پرسید: هم حجره مى‌خواهى؟

آن طلبه كه ظاهر بى‌پیرایه و افتاده‌ آخوند را ‌دید، گمان نبرد که ایشان، فردى از بزرگان علماء است. پس گفت: اگر كسى باشد كه به خدمت حجره مدد نماید، سبب فراغت من می‌گردد! آخوند با فروتنى و خاموشى مثل یك خادم به كار و خدمت به آن طلبه پرداخت و در حجره با یكدیگر روز و شب مى‌گذرانند به حدّى كه تازه وارد از حدّ دانش و مایه مصاحب خود آگاه و دیگرى بى‌خبر بود .

مرحوم آیت الله شهید مدرس _اعلی الله مقامه_ مدیر مدرسه علمیه سپهسالار بودند. ایشان هر وقت طلبه ای یک روز از درس را غیبت می کرد، از شهریه آخر ماه او مقداری را کسر می کرد.

در انتخابات دوره چهارم مجلس، یکی از طلّاب به مدّت چند روز سخت مشغول تبلیغ انتخاباتی برای ایشان بود و در نتیجه از درس غیبت کرده بود. روزی که شهریه طلّاب را پرداختند، آن طلبه متوجه شد که چهار روز از حقوق و شهریه او را کسره کرده اند. خدمت ایشان رسید و عرض کرد:علت غیبت من این بود که چهار روز مشغول تبلیغ برای شما بودم.

ایشان فرمود:

زندگی زاهدانه و دلی فارق از دنیا، ایشان( عالم بزرگ مرحوم حضرت آیت الله العظمی حاج شیخ مرتضی طالقانی_رضوان الله علیه) را مردی خدایی کرده بود. به همین جهت، اطرافیان ایشان بارها کراماتی از ایشان مشاهده می کردند و عجایبی از ایشان می دیدند. چه بسیار مریضانی که به برکت دعای ایشان شفا یافتند و چه بسیار گرفتارانی که از تاثیر نفس ایشان گره از کارشان گشوده شد. گاهی از وقایعی خبر می دادند که هنوز رخ نداده بود و شاید آخرین خبر، خبر از فوت خودشان بود.

مادر شیخ مرتضی انصاری قبل از تولد او در خواب دید؛ حضرت امام صادق -علیه ‏السلام- قرآنی مذهّب به ایشان عطا فرمود. صبحگاه خوابش را به فرزندی جلیل القدر تعبیر کرد و همان هم شد و شاید به همین جهت بود که در دوران شیرخوارگی بی وضو به فرزند خود شیر نمی‏ داده. (زندگانی شیخ،ص50)

در لمعات البیان گوید:

مادر شیخ، زن بسیار صالحه‏ ای بود و خودش متحمّل نان پختن و غذا پختن می ‏شد.