آقا سید علی قاضی
مرحوم سيد على آقا قاضى هم سجده بسيار مى كرد. روزى رفتم منزلش، ايشان در سجده بود، آنقدر سجده اش طول كشيد كه از منزلش بيرون آمدم و نخواستم مزاحم عبادتش شوم.
مرحوم سيد هاشم حدّاد هم بيشتر به سجده مشغول بود، به ذكر يونسيه و ذكر «يااللَّه يااله ياربّ» يك ساعت زمانى در سجده كه براى تقويت روح و قلب مؤثر مى باشد.
در كلمات آخوند ملاحسينقلى همدانى آمده است كه بعد از نماز سر به سجده بگذار و آقا سيد احمد كربلائى فرموده بود: سجده معهوده (ذكر يونسيه) را در هر شب بعد از نماز عشاء انجام ده، و شيخ محمّد بهارى مى فرمايد: سالك هرقت از شب كه بتواند يك سجده طولانى به جا بياورد البته با حضور قلب باشد.
منظور از نقل كلمات سلسله اساتيد، اهتمام به سجده است كه انشاءاللَّه سالكان الى اللَّه از آن غفلت ننمايند.
و سيره استاد بعد از نمازها اين بود كه ابتدا پيشانى بر مهر مى گذاشتند و سه مرتبه مى گفتند: الحمدُللَّه بعد سمت راست صورت را بر مهر مى گذاشتند و سه مرتبه مى گفتند: شكراًللَّه و سپس گونه چپ را بر مهر مى گذاشتند و سه مرتبه مى گفتند: استغفرُاللَّه.
از جنابش سؤال شد: اين چه سجده اى است؟ فرمود: حضرت ابراهيم (عليه السلام) به اين سجده، خليل و دوست خدا شد. امام صادق (عليه السلام) فرمود: خداوند عالميان، ابراهيم را براى آن خليل خود گردانيد كه بر زمين بسيار سجده مى كرد. و در تاريخ آمده است كه جناب ابراهيم (عليه السلام) در حال سجده از دار دنيا رحلت كردند.
در طريق اساتيد حضرت استاد، سجده يكى از اركان بندگى و توحيد است. معمولاً سفارش ايشان به ذكر سجده بود و مى فرمودند:
«ائمه سجده ها داشتند، يكى سجده حضرت موسى بن جعفر (عليه السلام) «عظم الذنب مِن عبدكَ فليحسُن العفوُ من عندك» كه بسيار عالى است؛ و ديگر ذكر يونسيه آن هم بعد از نماز عشاء تا به آخر شب، كه اگر با شرايطش همراه باشد تجرّد برزخى نصيب مى شود. شيطان بر آدم سجده نكرد و بدبخت شد و از سجده خوشش نمى آيد، پس سالك لازم است آن را ترك نكند.
از عيال آخوند ملاحسينقلى همدانى بعد از فوتش سؤال كردند شما از آخوند چه ديديد؟ گفت: ايشان هميشه در سجده بود.
وقتى آقا سيداحمد كربلائى استاد آقاى قاضى فرزند جوانش فوت كرد، ايشان در سرداب منزل در سجده بودند بعد سر از سجده برداشت و سر قبر پسرش آمد».