طبق گفته استاد در نجف اشرف شاگرد سلوكى داشتن را مورد سؤال قرار مى دادند و ايشان شاگرد سلوكى خاصى نداشتند و ما نشنيديم، اما آن چه مشهود بود، شاگردان سلوكى را در ايران پرورش دادند.
و شما
يكى از شاگردان خاص استاد نقل كرد كه روزى كسى از من درباره شاگردان خصوصى استاد سؤال كرد و من يكى را نام بردم و خودم را نام نبردم.
بعد به منزل استاد آمدم و سؤال و جواب را براى ايشان نقل كردم. ايشان صريحاً فرمود: «و شما»!!
باوفاست
خيلى افراد بودند كه ايشان را دوست داشتند و مى آمدند دمِ در، التماس مى كردند كه فقط يك نظر آقا را ببيند. به من قسم داد كه فقط اجازه بدهيد يك كلام با آقا حرف بزنم. گفتم آقا دم در نمى آيند و سفارش هم كرده اند كه كسى نيايد. آنقدر التماس كردم كه آقاى كشميرى آمدند دم در.
آن آقا گفته بود شما را به خدا وقتى امام زمان (عليه السلام) را مى بينى اينكار را بكن. يك دفعه آقا با يك غضبى در را بستند و آمدند داخل. آن وقت آن آقا رفته بود پيش رفقايش گفته بود؛ آقاى كشميرى بدون علت اينكار را نكرده، حتماً در آن روز من گناهى كرده بودم و ايشان فهميده كه اينطور در را بست و اعتنا نكرد.
فرزند استاد گفت: در سازمان كشتيرانى (در ايران) كه بودم، يك عرب لبنانى بود كه يكبار از من سؤال كرد؛ تو كه نامت كشميرى است، سيد عبدالكريم كشميرى را مى شناسى؟ من در يونان درباره اش مطالبى شنيده ام. گفتم: پدر من است. گفت: در استخاره هم مشهور است؟ گفتم: بله، گفت: مى خواهم او را ببينم.
رفتم منزل به پدرم گفتم: يك آقايى مى خواهد بيايد اينجا كه من در كارم با او سروكار دارم، مواظب باشيد خرابكارى نشود. شما را به جان مولا قسم تحويلش بگير.
شناسنامه
در ملاقات ايشان با امام خمينى (ره) ايرانى شدن شناسنامه را عنوان كردند و امام هم به مسئولين ذي ربط دستور دادند.
فقير شاهد بودم كه يكى از مسئولين بلند مرتبه نيروى انتظامى كه گاهى خدمت ايشان مى رسيد و يك روحانى كه سمتى عالى در قوه قضاييه داشت و گاهى خدمت مى رسيد، در موضوع شناسنامه صحبت شد، قول دادند انجام شود، ولى تا آخر عمر استاد، هيچكدام اينكار را نكردند؛ و نظر استاد اين بود كه اينان انجام نمى دهند.
اهل سلوك و كار نامفهوم
بهترين راه
درباره بهترين راه مى فرمود: راه علماى راه رفته زاهد از دنيا را برويد. كسى كه مى خواهد هادى مسير باشد بايد از قرآن و اهل بيت(علیهم السلام) جدا نشده و اعتقاداش هم محكم باشد.
كسى بخواهد راه خدا برود چه كارى بايد انجام دهد؟
ج: هر چه مى تواند روزه بگيرد، عزلت از مردم كند، كم بخوابد، نماز شبش ترك نشود، ذكر يونسيه چهارصد مرتبه در سجده بگويد؛ البته كمّلين سه هزار مرتبه مى گويند، راهى به غير از اين نيست.
سعيد و شقى
«السَعِيدُ سَعِيدٌ فِى بَطنِ اُمِهِ وَ الشَقِىُ شَقِىٌ فِى بَطنِ اُمِهِ» وارد شده است و مولانا در مثنوى مى گويد:
روحانيّون
خيلى ديدم از روحانيّون مى آمدند و حرف مى زدند ولى ايشان سكوت مى كردند.
رساله بنويس
اهل علمى كه گاهى خدمت استاد مى رسيد، روزى گفت: در خواب ديدم كه مرحوم آيةاللَّه سيد ابوالحسن اصفهانى مرجع متوفى به من گفت: رساله بنويس!!
استاد هيچ نگفتند و در سكوتش حرفهاى بسيارى داشت. بعد از وفات استاد آن شخص رساله نوشتند، اما ديرى نپاييد كه از نظر حوزه تشخيص مرجعيتى قم، دفتر او را بستند و...
راه نصف شده؟
بعضى وقتها سجده هايشان طولانى مى شد. يك روز از ايشان علت آن را پرسيدم، فرمودند: اينها يك چيزهاى غيبى است نمى توانم بگويم.
بهترين كار براى سالك در كدام يك از اعمال عبادى است؟
ج: بهترين آن سجده است مانند ذكر يونسيه «لا اله الّا انت سبحانك انّى كنت من الظّالمين» يا ذكر سجده حضرت موسى بن جعفر (عليه السلام) «عظم الذّنب من عبدك فليحسُن العفو من عندك».
سكوت
مرحوم سيد على آقا قاضى هم سجده بسيار مى كرد. روزى رفتم منزلش، ايشان در سجده بود، آنقدر سجده اش طول كشيد كه از منزلش بيرون آمدم و نخواستم مزاحم عبادتش شوم.
مرحوم سيد هاشم حدّاد هم بيشتر به سجده مشغول بود، به ذكر يونسيه و ذكر «يااللَّه يااله ياربّ» يك ساعت زمانى در سجده كه براى تقويت روح و قلب مؤثر مى باشد.
ايشان ساده تر از عموم مردم زندگى مى كرد. خيلى ساده و بى آلايش بود. گاهى حتى امور عادى زندگىاش نمى گذشت. ايشان اغلب در مضيقه مالى بودند ولى اصلاً به زبان نمى آوردند.
لباس كهنه
ايشان بسيار ساده لباس مى پوشيدند. يك روز من گفتم: آقا لباستان كهنه شده است. فرمودند: «نه، همين بس است، تازه زياد هم هست». گفتم: نگاه مردم! فرمودند: «من با مردم كارى ندارم با خدا كار دارم».
كلاه هديه را برد
فرقى برايشان نداشت كه كسى از ايشان تعريف كند يا نه؛ آنهايى هم كه در نجف با ايشان بودند، مى گويند همان زمان هم به هيچكس كار نداشت.
