2-ترویج عرفان مثبت

عرفان مثبت، عرفانی است كه ذات انسانی را از خار زار عالم طبیعت نجات داده و او را به هر دو جهان انفسی(درونی) و آفاقی مشرف می سازد و در عین ارتباط معقول با جهان هستی و افراد انسانی، به زندگی آزاد از علائق و خواستنی های آنها توفیق می یابد، قطعی است كه چنین عرفانی عالی ترین و معقول ترین لذات را برای انسان عارف به ارمغان می آورد(جعفری:12)

عرفان مثبت مردم را اعضای یكدیگر می داند، و می گوید: هر یك از این اعضاء برای استراحت و آرامش اعضای دیگر باید حداكثر كوشش را انجام دهد. عرفان مثبت انتظام امور زندگی را در درجة اول قرار می دهد می‌فرماید:«من كان فی هذه اعمی فهو فی الاخره اعمی»؛ با هر كس در این دنیا كور است در آخرت نیز نابینا است( اسراء /72) و نیز می فرماید "من لامعاش له لا معاد له" و می فرماید: "الله الله فی اصلاح ذات البین و نظم امركم"، عرفان مثبت عقل و تفكر  در جهان را از اصول ضروری می داند مجسمة اولین و آخرین عرفان مثبت علی بن ابیطالب(علیه السلام) است كه با دست مبارك خود كار زارعتی نموده و درخت كاشته و بیل زده و تخم پاشیده شب های تاریك پس از محاسبه نفس خود متوجه پیشگاه خدای یگانه گشته و از شوق قرب و بیم و هراس دوری از پیشگاه رحمتش از خود بی خود می گشته اند. (جعفری:81)

عرفانی كه عارف بزرگ شیخ محمد بهاری مروج آن است به تمام معنا پیروی از سیرة نظری و عملی پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله) و امام علی(علیه السلام) است. در این شیوه توجه به مسائل خانوادگی و مسائل اجتماعی از اهمیت خاصی برخوردار است. عارف برای سلوك در لاك خود فرو نرفته و رهبانیت پیشه نمی نماید چرا كه به فرمایش نبی مكرم اسلام (صلی الله علیه و آله) «لا رهبانیه فی الاسلام» به همین علت عارف ما با وجودی كه تعلیمات و آموزش هایش همانند استادشان جناب آخوند عمدتاً شفاهی است ولی در رساله ای كه در سلوك شامل هفت قسمت تألیف نموده پس از آداب توبه و مراقبه به آداب رفاقت و سلوك با زن و عیال و آداب تربیت اولاد می پردازد. از نظر شیخ محمد بهاری سالك الی الله باید«وقتی را وقت كسب تحصیل معاش خود قرار دهد، و وقتی را برای رسیدگی به امور اهل و عیال خود، و وقتی را برای خور و خواب خود قرار دهد، و ترتیب اینها را بهم نزند.» (بهاری، 1364 :92)