در زمان کودکی ما یک سید نورانی در تبریز بود به نام آقا سید حسن کهنموئی؛ خیلی فاضل و مجهول القدر بود.
من نوجوان بودم و در مجلس شرح صحیفه سجادیه اش شرکت می کردم. طبع شعر داشت که در آن گاهی به ریاضی و گاهی به رجائی تخلص می نمود.
اشعار دلنشین و خالصانه ای می گفت که بسیار زود در شهرهای مختلف پخش می شد، خیلی اخلاص داشت!
این شعر معروفی که زبان حال حضرت زینب (سلام الله علیها) بعد از شهادت حضرت ابی عبدالله (علیه السلام) است، مال همین سید است.

گلی گم کرده ام می‌جویم اورا     به هر گل می‌رسم می‌بویم اورا

در زمان عالم ربانی، مرجع عالیقدر شیعه حضرت آیت الله العظمی آقا سید محمدتقی خوانساری (رضوان الله علیه) به جهت شدت گرما و کمبود آب در قم، از ایشان خواستند که نماز باران بخوانند. ایشان با عدّه ای مؤمنین می روند و نماز می خوانند.
عدّه ای از کفّار و انگلیسی ها هم که در مسیر مردم را دیده بودند، پرسیده بودند که: اینها کجا می روند؟!
گفته بودند: برای طلب باران از خداوند و نماز استسقاء می روند! آنها خنده ی تمسخر آمیزی کرده بودند.
هنگامی که آیت الله خوانساری نماز را شروع کرده بودند، در وسط نماز، باران شدیدی گرفته بود که در میان مردم معروف است.

مجتهد و عالم بسیار بزرگی كه دارای علوم مختلفه و تألیفات فراوانی است، می فرمود:
طلبه ای بود، گرفتار یكی از مدّعیان عرفان و مسیرهای منحرف شد.
به او گفته بود یك كاری به تو یاد می دهم كه اگر دستور را انجام دهی شبحی ظاهر می شود؛ هرچه آن شبح به تو گفت، اطاعتش كن!
آن جوان طلبه می گوید: آن اعمال و دستورات را انجام دادم و شبح، ظاهر شد.

گاهی وقتها یك نقطه روشن در زندگی انسان در یك مواقع خاصی از انسان دستگیری می كند.
بعضیها كه عاقبت به خیر می شوند، مربوط به همان نقطه روشن در وجودشان می باشد.
اما كسی كه عاقبت به خیر نشده و جهنمی می شود، معلوم می شود همان نقطه روشن را هم ندارد! روایت هم این مطلب را تأیید می كند.
حدود سی سال قبل، در تهران شخصی بود كه در همه جا مشهور به فسق و فجور بوده است.
یك مرتبه می بینند این شخص، از عباد و زهاد شده است.