علامه طهرانی درباره سید هاشم حداد نوشته است:"....ایشان در اول غروب پس از نماز مغرب، مقدار مختصری به عنوان شام آنچه را که از منزل مجاور یعنی منزل سر کوچه که عیالاتشان آنجا بودند می آورند، تناول نموده و پس از ادای نماز عشاء می خوابیدند. ساعتی می گذشت بیدار می شدند و از بام به زیر می آمدند و تجدید وضو نموده، بالا می آمدند و چند رکعت نماز با صدای خوش و آهنگ دلنشین قرآن از سوره های طویل می خواندند، و بعدا قدری همین طور متفکراً رو به قبله می نشستند، و سپس می خوابیدند.

آیة الله نجابت به نقل از علامه قاضی طباطبایی می گفت: " فقر و بی پولی و اولاد زیاد همواره به من فشار می آورد اما هنگامی که سرنماز می ایستم خداوند تبارک و تعالی لذت عبودیت را به قسمی به بنده می فهماند که قریب به یک ساعت نمازم طول می کشد و پس از نماز فکر می کنم این لذت عبودیّت در نشئه بعدی به نحوی که عبودیت و ربوبیت حفظ شود آیا نصیبمان می شود یا نه؟

آقای قاضی بر انس با قرآن تاکید بسیار داشتند، از جمله در نامه ای به یکی از شاگردانشان این چنین می فرماید:«علیکم بقراء ةالقرآن الکریم فی اللیل بالصوت الحسن الحزین فهو شراب المومنین» "بر شما باید به قرائت قرآن کریم در شب، با صدای زیبا و غم انگیز، پس آن شراب مؤمنین است"

و می فرمودند:"و آن قرة العیون مخلصین را همیشه در چشم داشته باشید و با آن هادی طریق مقیم و صراط مستقیم سیر نمایید و از جمله سیرهای شریف آن قرائت است به حسن صوت و آداب دیگر، خصوص در بطون لیالی"

حجت الاسلام والمسلمین حاج علی بهجت:

مقام معظم رهبری، در نخستین دیدارشان پس از تصدّی مقام رهبری با پدرم، از ایشان پرسید:

باید چه کار کنم؟

پدرم چند دقیقه سر خود را به زیر انداخت و بعد سرش را بلند کرد و فرمود:"الحمدلله شما که به مبانی مستحضرید. اگر به آنچه طبق موازین می رسید، عمل کنید، من ملتزمم که شما را تنها نگذارند"

این دومین موردی بود که از پدرم، این گونه ملتزم شدن (با واژه «من») را شنیدم.

زمزم عرفان، محمدی ری شهری، ص265.