آیت الله سید محمد حسن نجفی قوچانی می گفت: چند ماهی بود که برای تحصیل به نجف رفته بودم ولی حجره پیدا نکردم و ناچار در محل نامناسبی به سر می بردم تا این که طلبه ای اصفهانی که عمویش نیز در نجف بود برای تحصیل به نجف آمد و از من اجازه خواست تا زمانی که عمویش برای او حجره پیدا کند، آنجا بماند. پس از یک هفته با خوشحالی آمد و گفت: عمویم برایم حجره پیدا کرده به زودی به آنجا خواهم رفت.کمی متأثر شدم از این که 6، 7 ماه است در یک زباله دانی با سختی به سر می برم و حجره مناسبی پیدا نکرده ام.

همسر یکی از حکیمان و فیلسوفان و فرزانگان با ایشان جدال می کرد و با بی ادبی فریاد می کشید. زن ناسزا می‌گفت، امّا آن عالم بزرگوار سکوت اختیار کرده بود و زن همزمان با جدال با شوهر به شستن لباس مشغول بود و آن عالم مشغول مطالعه بود. وقتی که زن دید ایشان با آنکه ناسزا می شنود آرام و صبور نشسته و واکنشی نشان نمی دهد، ناگهان خشم زن بالا گرفت و آب های چرکین داخل طشت لباسشوئی را بر سر او ریخت و کتاب و لباس و سر و صورت آن عالم را خیس و کثیف کرد. 
آن حکیم و استاد اخلاق سر از کتاب برداشت و خطاب به زن گفت: تا به حال مثل ابر، رعد و برق می‌کردی اکنون باران باراندی!

روزی سید جمال الدین اسد آبادی در حضور سلطان عبدالحمید، پادشاه عثمانی نشسته بود و با دانه‌های تسبیح خود بازی می‌کرد. 
وقتی از محضر سلطان خارج شد، درباریان به او گفتند: چرا در حضور سلطان با تسبیح بازی می‌کردی؟ 
سید با نهایت بی‌اعتنایی گفت: چطور به کسانی که با سرنوشت میلیون ها نفر بازی می‌کنند و به افراد نالایق مقام و طلا می‌بخشند، مردان با استعداد و آزاده را به بند کشیده و در زندان می‌اندازند و از زشت کاری های خود شرم و پروا ندارند، حرفی نمی‌زنید امّا به سید جمال الدین حقّ نمی‌دهید که با دانه های تسبیح خود بازی کند؟

حاضر جوابی حضرت علی (علیه السلام)

یکی از یهودیان، از روی غرض ورزی به امیرمؤمنان علی (علیه السلام) گفت: شما هنوز جنازه پیامبرتان را دفن نکرده بودید که درباره اش اختلاف نمودید!