یکى از علما مى گوید : در خدمـت آقا سید ابوالحسن اصفهانى بودم، وقتـى از کوچه اى که در آن خـرابه اى وجود داشت، گذر کردیم، فرمود: من با خانواده ام پانزده روز در این خرابه ساکن بودیم چون صاحبخانه ما به من گفته بـود که دیگر راضى نیست در خانه اش باشیم بـه ناچار آنجا را تخـلیه کردیم و به این خرابه منتقل شدیم تا اینکه بالاخره موفق شدم خانه اى دیگر اجاره کنم.

آیت الله اصفهانی در بیان احکام الهی و آنچه به نظرش صحیح می رسید، بسیار با شهامت بود و از کسی باکی نداشت، گر چه در ظاهر به زیان وی تمام می شد. او مصداق بارز آیۀ شریفۀ «یجاهِدُونَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ لا یخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ‏...» (مائده/ 54) بود، در راه خدا مجاهده می کرد و از سرزنش ملامتگران هراسی به خود راه نمی داد؛ از جمله فتواهای آیت الله اصفهانی که جنجال زیادی برپا کرد، نظریه وی دربارۀ پاره ای از مراسم ماه محرم و عاشورا بود. وی بر این باور بود که قمه زنی و زنجیر زنی و کوبیدن طبلها و برخی امور دیگر که در  ایام محرم و روز عاشورا مرسوم بود، از نظر شرع اسلام حرام است.

این مرجع بزرگ در مصرف بیت المال و وجوه شرعی، بسیار محتاط بود و با دقت عمل می کرد و با وجود اینکه خود نیاز بسیار شدیدی به آن پولها داشت؛ اما ذره ای از آن را برای مصارف شخصی به کار نبرد؛ به گونه ای که می گویند: «با وجود وجوه زیادی که به ایشان می رسید، تعهدات مالی شان بسیار سنگین بود و پس از مرگشان نیم میلیون بدهی داشتند.»