استاد يك حالت تأثر داشتند كه پدران ممتاز، فرزندان مانند آنها نمى‏شوند. مى‏فرمودند: هيچ يك از فرزندان جدّ ما آقا سيد حسن كشميرى يعنى سيد مصطفى، سيد محمد حسين، سيد محمد على، مانند او نشدند!!
 مى‏فرمودند: دوست داشتم فرزندانم طلبه بشوند، همان طور كه پدر و اجدادمان اهل علم بودند. عرض شد انشاء اللّه در نوه‏ها و نبيره‏هاى پسرى اين نيت شما تحقق پيدا مى‏كند.
 گاهى اهل علمى به حضور ايشان مشرف مى‏شد و درباره اين كه پسرش اهل علم شود مشورت مى‏كرد. استاد به علم باطنى و يا استخاره مى‏فرمودند: بگذار پسرت كاسب شود كه كاسب حبيب خداست.
 
 امتياز بندى

نظر ايشان اين بود كه بدون استاد و راهنما نمى‏توان در اين مسير قدم برداشت و هر وقت در اين زمينه سؤال مى‏شد، حركت را بدون فردى آگاه و بصير، درمان بى‏اثر مى‏دانستند.
حقير بارها از جنابش شنيدم كه استاد جزء لوازم اوليه تهذيب و جهاد اكبر است و بدون آن بسيار مشكل است، چه آن كه آفات و عوارض و شهوات نفس را كسى مى‏تواند مداوا كند كه خود اين راه را رفته باشد و حاذق باشد.

اسم اعظم
 بحث درباره اسم اعظم از مطالب بسيار دقيق و ظريف و مشكل است كه آيا لفظ است يا معنى يا حال و يا مقام يا جمع لفظ و مقام و حال و معنى و... كدام است؟!
 همه اسماء الهى، اسم اعظم هستند، لكن برخى از آنان مانند حىّ و بصير و امثال اينها از امّهات هستند و در اخبار اسم اعظم را بر 73 حرف تقسيم كرده‏اند كه يك حرف نزد آصف بن برخيا بوده است.

شمشیر
 شهريور 1375 فرمودند: كسى در نجف براى يادگيرى علم به مدرسه جدّ ما رفت و آمد مى ‏كرد. لكن يك صفت ناپسند داشت كه جنبه حيوانى داشت. او را از مدرسه جدّ ما (آقا سيد محمد كاظم يزدى) بيرون كردم بعد از مدتى او به عنوان محبت مرا براى نهار دعوت كرد. در پنهانى، شمشير آماده كرد كه مرا مجروح كند و يا بكشد.
 من از نيّت او مطّلع شدم؛ او در همان وقت محبوس به بول (ادرار) شد و به طرف مستراح رفت و من هم از وقت استفاده كردم و از آن منزل فرار كردم. 
 
 عنایت امام حسین(علیه السلام)