مرحوم آیت الله آخوند معصومى، مرد خدا، اهل دعا، حلیف خلوت و جلیس‏ تهجّد و انیس جلوت بود او این سیر و سلوك باطنى و عرفانى را از استاد بزرگوارش ‏مرحوم عارف ربّانى و سالك صمدانى، آقاى حاج میرزا جواد آقا ملكى تبریزى ‏فرا گرفته بود. استادى كه همیشه به او ارادت مى ‏ورزید و ذكر جمیلش، همیشه بر سر زبانش بود.

آیت الله سید حسین فاطمی قمی ( از شاگردان برجسته میرزا جواد آقا )  می فرمودند :

این گونه بود فرمایشات ایشان که مؤثر واقع می شد.

حقیر در شبی از شبهای ماه رمضان برای کاری بیرون شهر رفته بودم ، دیدم عده ای از جوان ها و چند نفر هم از اهل علم برای تفریح و گردش بیرون رفته بودند، این منظره بر من ناگوار آمد.

ماجراهاى بسیارى درباره دستگیرى علامه بحرالعلوم از بینوایان و رسیدگى به حال‏ مستمندان نقل شده است. نقل کرده‌اند که ایشان شب‌ها همانند جدش‏ امیرالمؤمنین -علیه‌السلام- كوله‏ بارى از مواد غذایى را بر دوش مى‏ گرفت و از تاریكى شب ‏استفاده مى‏ كرد و در كوچه‏ هاى نجف به راه مى‏ افتاد و بر در خانه هر فقیر مستمندى مقدارى غذا و پول قرار مى‏ داد و همواره از حال مردم سؤال مى‏ كرد و به ‏بینوایان رسیدگى كامل داشت.

روزی آیت الله بافقی را برای زیارت حرم حضرت معصومه (علیها السلام) برده بودیم؛ در حالی که، یک بازوی ایشان را گرفته بودم و یکی دیگر بازوی دیگر ایشان را گرفته بود. به سیدی که کوچک تر از من بود و از شاگردان حقیر هم بود، گفتم: «کفش های آقا را جلوی پایش بگذار». دیدم حال آیت الله بافقی متغیّر شد و اشک در چشمش حقله زده و فرمود: «آیا از خدا و عمه این سید - حضرت معصومه علیه السلام - خجالت نمی کشی که در مقابل عمه اش جسارت می کنی که کفش آخوندی مثل مرا را جلوی پایش بگذارد؟ من چه کاره ام؟ باید دست او را ببوسی و رضایت بخواهی». حقیر متنبه شده، استغفارکردم و از آن سید حلالیّت طلبیدم.